Tuesday, March 15, 2011

අදහගන්න අමාරු වෙනස

Tuesday, March 15, 2011
        
      පොත කියවල ඉවරවුණු තැනට පරණ රීලෝඩ් කාර්ඩ් එකක් තිබ්බ, බුක් මාර්ක් එකක් විදිහට. දිගටම කියවගෙන යන්න කියලා මගෙ හිත මට බල කරන නමුත්, මට හිතුණා මගෙ අදහස් ටිකක් මේකට සම්මාදම් කළොත් අවුලක් වෙන එකක් නැහැ කියලා. 
 මොකද ? පොත මුද්‍රණය කරන කාර්ය භාරයත් මටම පැවරිල තිබෙන නිසා. එනිසා සුජී වන මම, නොහොත් මලිතිගෙ කිට්ටුම යෙහෙළියක් වන මටත්  තියෙනවා අයිතියක් ඔබලාට වගෙම; මේ පොත පොත් සාප්පු වල පිළුණු නොවී උණු උණුවෙම අලෙවි වෙන, අලෙවි කරන ක්‍රම වේදයන් ගැන හිතන්න කියල මගෙ හිට මට බල කරනවා. පසු විපරමකට වඩා පෙර විපරමක් වඩාත් කාලෝචිතයි කියල මගේ නොමේරූ සිත මට කියනවා. එනිසයි මම හිතුවෙ මගෙ අදහස් ඔබලා සමග බෙදා හදා ගෙන මලිතිගෙ නිර්මාණය වඩාත් අර්තවත් නිර්මාණයක් කරන්න. ඔබලාත් මේ සද් කටයුත්තට දායක කාරක වෙනවා නම් මම කැමතියි. මලිතිත් කැමති වෙයි.
        මලිතිගෙ පොතේ නමට නම් මගෙ එච්චර ප්‍රිය තාවයක් නැහැ. ඔබ මොනවද හිතන්නෙ? මලිතිගෙ කතාවෙ අතර මැද්දට පැන්නට කමක් නැහැ, මයෙ හිතේ. ඔබත්, මමත් අපි සේරම මලිතිගෙ පාඨකයො නිසා අඩු පාඩු පිළිබඳව මෙහෙම පොඩි පහේ සංවාදයක් ඇති වීම හොඳයි.
    පොතට නමක් හිතලා කමෙන්ට්ස් වලට දමන්න පුළුවන් නම් අගෙයි. පැවිදි වුණාට කමක් නැහැ, තව තව ලියන්න කියල මම මලිතිට කිව්වට එයා ඒක පිළි ගන්නෙ පවක් හැටියට. අතීතයේ භික්ෂූන් වහන්සේල මොන තරම් සාහිත්‍ය නිර්මාණ කළාද?
  "'කව් සිළුමි
', 'කාව්‍ය ශේකරය' වගෙ නිර්මාණ කළෙත් පැවිදි ස්වාමීන්වහන්සේලා නේ?"
  මම එහෙම කියන කොට මලිති හෙවත් අපේ තෙරණිය කිව්වෙ වෙනත් කතාවක්.
" මම තවම මේ ජීවිතයට අළුත් කෙනෙක්, සුජී. ටිකක් පහු වුණහම ගිහි වගෙම පැවිදි ජීවිතයෙත් අත් දැකීම් එකට ගොනු කරල ලියන්න පුළුවන් වේවි සමහර විට. මට ධර්මය ඉගෙන ගන්න ඕනි, සුජී. පස්සෙ ඒ ඉගෙන ගත්තු ධරම කරුණුත් අළලලා හරවත් නිර්මාණ කරන්න බැරියැ"

   "ඔයා මහණ වුණේ හිත කල කිරිලද? එහෙම නැති නම් ජීවිතය එපා වෙලාද? මට අදහගන්න බැරි වුණා, කැළණි පංසලේදි ඔයාව දැක්කම?"

   "ඔය ප්‍රශ්නෙම තමයි, සුජී හැමෝටම තියෙන්නෙ. කලකිරීමක් නැහැ, ජීවිතය ගැන මට. බුදු දහමට අනුව සසරින් මිදෙන්න නම් තවත් ගිහි ගෙයි ඉඳල වැඩක් නැහැ කියල මට හිතුණා. මට දාල යන්න බැරි කිසිවක් නැහැ, දැන්. හැම දෙයක්ම තාවකාලිකයි. ආපෝ, තේජෝ, වායො, පඨවී වලින් හැදිල තියෙන මේ හැම දෙයක්ම නිසරු, අනිත්‍යය දේවල්. ජරාවට පත් වෙනවා. ලෙඩ වෙනවා. වැහැරෙනව. ඒ සත්‍යය තේරුම් ගන්න බැහැ හුඟ දෙනෙකුට."

"සත්‍ය තේරුම් ගන්න හැම දෙනෙක්ම මහණ වෙන්න ඕනිද? සියලු දෙනාම එහෙම හිතුවොත් ලෝකය දියුණු වෙන එකක් නැහැ. ඉස්සරහට යන එකක් නැහැ."

  "භෞතිකව දියුණු වීමම විතරක් ලෝක විනාශයටත් හේතු වෙයි කියල මට හිතෙනවා, සුජී. බලන්න, ඊයෙ පෙරෙදා ජපානයට සිදුවෙච්ච දැවැන්ත භූමි කම්පාව සහ සුනාමිය. හැම අතින්ම දියුණු රටක් නේද, ඒ? වළක්වන්න පුළුවන් වුණාද මහා විද්‍යඥයන්ට ඒ විනාශය. අවම කරන්න පුළුවන් වුණත් නවත්තන්න පුළුවන්ද කාටවත්?"
"ඒක ඇත්ත . . . ඒක ඒ මිනිස්සුන්ගෙ කර්මය වෙන්නැති.."
"එහෙමත් වෙන්න පුළුවන්. උතු නියාම, කම්ම නියාම, ධම්ම නියාම කියල ධර්මයෙ ඉගැන්වෙන්නෙ ඒකම තමයි. සෘතු නියාම කියන්නෙ එක ක සෘතු වලට අනුව වෙන දේවල් . . . .මිනිස්සු ස්වභාව ධර්මයට එරෙහි වෙල කටයුතු කරන කොට එහෙම වෙනවා, සුජී. අපි පරිසරයට, ස්වභාව ධර්මයට එරෙහි වෙන කොට සොබා දහමත් අපිට එරෙහි වෙනවා. එරෙහි වෙන්නෙ ටික දෙනයි. ඒත් විනාශය එන්නෙ මහා පරිමාණිකව."
"ඒ තර්කය නම් මට පිළිගන්න බැහැ. ජපානය කොයිතරම් ඉස්සරහට ගිය රටක්ද? ධනවත්ම රටක්."
" ඔයා ධනවත්කම මනින්නෙ කොහොමද? යස ඉසුරු, මිළ මුදලින්. මම එහෙම නෙවෙයි."
" සමා වෙන්න මට. මම ඔයත් එක්ක තර්ක කරන්න හිතුවෙ නැහැ"
" කමක් නැහැ, සුජී. ඒකෙ වරදක් නැහැ. ඔයා නිතර මෙහෙ එන්න. අපිට පුළුවන් මේවා කතා කරන්න."

                   යුගයෙන් යුගය, වයසෙන් වයසට මිනිසුන්ගෙ අදහස් මති මතාන්තර වෙනස් වෙන්නෙ පුදුම විදිහට. මගේ සිත තුළ නම් එබඳු මහ වෙනසක් නොවුණට මලිති තුළ සිදුවී තිබෙන වෙනස නම් අදහගන්නත් අමාරුයි.


6 ක් අදහස් දක්වලා.

Monday, March 7, 2011

සිහින සාප්පුව

Monday, March 7, 2011


               හිත් අහසේ නේක පාට තවරමින් එක එක හැඩ තලවලින් වගෙම ආදරණීය හඟුම් වලින් යුතුව . . . මා වරින් වර පින්තාරු කරපු සිහින, පුංචි, පුංචි පෙට්ටි අස්සෙ දමල එකතු කරපු විසිතුරු සිහින, පොත් පිටු අතරෙ පරෙස්සමට තියල එකතු කරපු සිහින සාප්පුවෙ සිහින සේරම කුඩු වෙලා පොඩි පට්ටම් වෙලා ගියත් මගෙ ජීවිතය පැරදුමට බැර කරන්න හිත් දෙන්නෙ නැහැ, මට.
            සිහින් බලාපොරොත්තු පුළිඟුවක් ලේ නහර පුරාවට සංසරණය වෙනව, දැනෙන්න ගත්තා. අනාගතයක් ගැන අහස උසට සිහින ගොඩ නැගීම නවත්තල යථාර්තයට ඉවසිලිවන්තව මුහුණ දිය යුතුයි. දිවුල් ගැට වල කට කකාරවන ඇබුලට ලුණු කැට එකතුවුණහම දෙන වෙනස දිව විඳගත්ත අපූරුව ජීවිතයටහ් ආදේශ කර ගන්න වටිනව. සම්ප්‍රදායිකා මද සිනහවක් එක්ක සිත පිරිමදිනවා.
                දඩබ්බරී කියන්නෙම අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් සටන් කරන්න කියලා. සටන් කරන්න ශක්තිය එකතු කරගන්න තවමත් හිතට කඳවුරු බඳින්න තේරුමක් නැහ.වටපිටාවෙ හිත ඉදිරියට තල්ලු කරන කෙනෙකුත් හොයා ගන්න බැහැ, දඩබ්බරී විතරමයි. හැමෝම සරණ බන්ධන සම්ප්‍රදායික සිර ගෙවල් වලම කූඩු වෙහ්ච, හිර වෙච්ච ලෝක පරකාසයට මුක්කු ගහන අය.
   මට ඕනි වෙල තිබුණෙත් සප්ත භාර්යාවන්ගෙන් අන්තිමට වැටෙන වදක බාරිය නොවී හොඳම
භාර්යාව වීම.
   ප්‍රෙමවතී පොළට ගිහින් වෙරළු, නෙල්ලි, ඇබරැල්ල වගෙම අඹ ගැට වගේ දේවල් ගෙනාවා. ඒත් එකම දවසක වත් නන්දි ඇහුවෙ නැහ මගෙන් මොනවද කන්න කැමති කියලා.
    දවසක් අම්මව මම හීනෙන් දැ
ක්කා, මාළු ඇබුල් තියල් එක්ක කිරි බත් හඩා ගෙන ඇවිත් මට පෙරැත්ත කර කර කවනවා. එදා හීනෙන් අවදි වුණේ ඒ විදිහටම කිරි බත් කන ආසාව හිතේ පුරව ගෙන. නන්දි වෙඩට ගියහම මම ළඟම තිබුණු උප තැපල් කන්තෝරුවට ගිහින් අප්පච්චිට ඇමතුමක් දුන්න.
  අප්පච්චිට කිරිබත් කන ආසාව කියන්නෙ කොහොමද කියල මම වචන එකතු කරල ගලපගන්න උත්සාහ කරද්දි ඇස් වල තෙතමනයක් ඇස් බොඳ කළා.
  " අප්පච්චි, අම්මට කියනවද මට කිරිබතුයි, මාලු ඇඹුල් තියලුයි කන්න ආසයි කියලා."
 හරිම සරල විදිහට ගෙදර අයගෙ සැප දුක් අහන අතරෙ මේ වචන ටිකත් හීන් සීරුවෙ ඇසුරුම් කළා.

  "ඔයා එහෙම කිව්ව එකත් හොඳයි, අපි පොළොන්නරු එන්න හිටියෙ
ඔයා ට සර්ප්‍රයිස් එකක් දෙන්නත් එක්ක කියල. මම කච්චේරියෙ වැඩ වගයකට ඩියුටි එනවා. අම්මවත් එක්ක ගෙනම එන්නම් එහෙම නම්"
  හිතට පිරුණ සතුට ඇස් දෙකින්, දෙතොලින්, දෙකොපුලින් විසරණය වෙන්න ගත්තා. ප්‍රේමවතීටත් මගෙ සිතේ පිරුණු සෝමනස්ස සහගත සිතුවිලි විසරණය වෙලා, වගෙ මුහුණ පුරා මල් වරුසාවක්.
   රිසීවරය තියල, සල්ලිත් ගෙවල ඉවර වෙනකල් ප්‍රේමවතී කිසිම දෙයක් නොඇහුවෙ මොකද කියල මටම හිතා ගන්න බැහැ.
  "සුදු මැණිකෙලගෙ අම්මයි, අප්පච්චියි එනව නම් හොඳයි."
  "ඔව්, ප්‍රේමවතී. . . . මාලු ඇඹුලුයි, කිරි බතුයි කන්න තියෙන ආසාවට වැඩියි, මට අම්මවයි, අප්පච්චිවයි දැක ගන්න තියෙන ආසාව."

  "ලොකු නෝනල එනවට අපි මොනවද හදන්නෙ සුදු මැණිකෙ..?"
   පරාක්‍රම සමුද්‍රයෙ වැව් බැම්ම දිගේ ඇවිදගෙන එද්දි ප්‍රේමවතී ප්‍රශ්න වැලකට මුල පුරනවා.

  "දවස් කීයක් ඉඳීවිද දන්නෙ නැහැ නේද?"
  "ආයෙත් මට ගල් විහාරෙ යන්න පුළුවන් වෙයි නේද?"

   "අපේ ගෙදරින් එනව කිව්වම මට වඩා සතුටු වෙන අයට නෙ"

  වැව් ඉවුරෙ ගලක මම චුට්ටක් ඉඳ ගත්තෙ සමූද්‍රය දිහා කොයි තරම් බලාගෙන හිටියත් ඇති වෙන්නෙ නැති නිසා. ප්‍රේමවතීත් ඒ ලඟම බිමට පාත් වුණා. දිය කාවො පේලි පේලි වැවට උඩින් ආකාසෙ, ගොදුරු හොයනවා. තැනින් තැන කොක්කු තනි කකුලෙන් හිට ගෙන සිල් අර ගෙන වගෙ බිම බලාගෙන භාවනාව. මාලුවෙක් මතු වුණොත් භාවනාව බිඳෙනවා.
  "අපි කොරලි බදිමු, නේද සුදු මැණිකෙ?"
  "හැම දාම කොරලි ද අපෙ අම්මලාට දෙන්නෙ?"
  "සුදු මැණිකෙට විහිළු....දැන් සුදු මැණිකෙටත් වැව් මාලු ගුණයි. . .  "
  "දැන් යමු...මහත්තයත් ගෙදර එයි තව ටිකකින් , උයල ඉවරයි නෙ?"
   ආදරයෙන් හෝ අනාදරයෙන් හෝ කුස තුළ පිළිසිඳගෙන ඇති කළල රුව රැක ගත යුතු වන්නේ මව විසින්ය. පියෙකු ඒ සඳහා දායක වන්නේ කෙළෙසදැයි නන්දිට වටහ දෙන්නේ කා ලවා දැයි මගෙ සිතට නැගෙන්නේ නැහැ.
   නන්දිට කෙසේ වෙතත් මගේ සිරුර තුළ වැඩෙන අපේ දරුවා නිසා නන්දි ගෙන් සිදුවන සිත් රිද වීම් හා වෙනස් කම් ඉවසා දරා සිටිය යුතු යයි සිතන්නට තරම් මලිතිගේ සිත නම්‍යශීලි වනු මට දැනිනි. මවක් වන භාරදූර වගකීම දැරීමට අදින් මතු සැදී පැහැදී සූදානම් වන්නට පේ වන්නට මෙන් වතුර මල යට විසිරෙන දිය පොකුරෙන් සැන හෙන්නට වූවාය.

(මතු සබැඳේ)

   

5 ක් අදහස් දක්වලා.