ජේයෂ්ඨ පුරවැසියෝ

වැස්සත් එක්ක එන සීතල සුළං කැරලි ඇඟේ වැදෙන කොට කොළඹ ගෙන්දගම් පොළවෙ ගිනි කාෂ්ටකයෙ ඉඳලා ආපු කෙනෙකුට සීතල වැඩි තමයි. මෙහෙත් ගිම්හානය නිසා සීතලක් නැතිවෙයි කියලා යාන්තමට ඇඟ උණුසුම් වෙන්නවත් ජර්සියක් අරගෙන ආවෙ නැහැ. කොච්චර සීතල වුණත් ඕස්ට්‍රේලියාවට ආපු එකේ ඇවිදින්න නොගිහින් බැහැ නෙ. ඇවිද්ද පය දහස් වටී කියලා මුතුන් මිත්තොත් කිව්වෙ කට කහනවටයැ.

මෙල්බර්න් කියන්නේ වික්ටෝරියා ප්‍රාන්තයේ අගනුවර. මෙහෙ ඉන්න ශ්‍රී ලාංකිකයින්ට නම් මේවා අලුත් කාරණ නෙවෙයි. ඒත් කවදාවත් මෙහෙ නොපැමිණි අය මේවා දැනගන්න කැමති ඇති. අපි ගුවන් යානයෙන් බැස්සෙ රෑ හතයි හතලිස් පහට විතර. ගිම්හානයේ හිරු තවමත් අහසෙ, දවස නිමා කරලා යන්න අකැමති වගෙ. ගුවන් තොටුපොළට අපේ ඥාති දියණිය අපිව පිළිගන්න ඇවිත් හිටියා. පින්තූරවල දැකල තිබුණට හැබැහින් දැක්කෙ අදයි. මා ඇයත් සමග රථයේ ඉදිරි අසුනින් වාඩි කරවගත්තේ මග දෙපස විසිතුරු කියාදෙන්න. පාටපාට නියොන් ලයිට් වලින් සැරසූ අහස සිඹින විසල් මැදුරු, තවමත් ඉවත් නොකළ නත්තල් සැරසිලි මගේ ඇස්වලට නම් මනරම් දසුන්. මම ආවා වගේම ඥාති දියණියත් මෙහෙ ඇවිත් තිබුණෙ කෙටි නිවාඩුවකට, ඇමෙරිකාවෙ ඉඳලා. ආගිය තොරතුරු, නෑදෑ වගතුග, මගුල් අවමගුල් විස්තර කියාගන්න, අහගන්න අපිට කල් මදිවෙන බව අපට වැටහුණා. අපි කතා කලේ ඒ සේරටම වඩා අධ්‍යාපන කටයුතු ගැන, රට රටවල සිදුවන දේවල් ගැන. දේශපාලනයත් නොතිබුණාම නෙවෙයි. අපේ ජීවිතයෙ බොහොම දේවල් දේශපාලනයෙන් ව්‍යුක්ති කරන්න බැහැ නෙ. පක්ෂ දේශපාලනය නම් නෙවෙයි. ජාත්‍යන්තර දේශපාලනය. රෑ කෑමෙන් පස්සෙ පහුවදා දවල් බතට මුණගැහෙන චේතනාවෙන් අපි අපේ හෝටල් කාමර වලට ගුලි වුණා.

මුලු රාත්‍රියම නිදිවර්ජිතව ගුවනේ පාවුණු නිසා උහුලන්න බැරිතරම් නිදිමත. ඕස්ට්‍රලියාවෙ, වික්ටෝරියාව ලංකාවට වඩා පැය පහ හමාරක් ඉදිරියෙන් ඉන්න නිසා 'ජෙට් ලැග්' කියල හඳුන්වන වෙලාවේ වෙනසට ගත සිත හුරුවෙන්න ටික දවසක් යාවි. ( වෙලාවෙන් විතරක් නෙවෙයි, බොහෝ දේවල් වලින් ලංකාවට වඩා ඉදිරියෙන් ඉන්න බව මේ වෙනකොටත් තේරුම් යමින් තිබුණේ

'රූම් සර්විස්' කියල දොරට ගහපු එක මට ඇහුණෙ මහ තඩිබෑමක් වගෙ. ඒ තරමට ගැඹුරු නිද්‍රාවක මම ගිලිලා හිටියෙ. මට නිදිමත වුණාට බැලින්නම් වෙලාව උදෑසන දහයයි. සිනහමුසු මුහුණින් ආවෙ ලංකාවෙ කෙලි පැටික්කියෙක්. මුල්ම ඔස්ට්‍රේලියානු උදෑසන අපේම දුවෙකුගේ සුන්දර හිනාවක් දකින්න මම පින් කරලා තිබුණා. කතාව මුලින් ඉංග්‍රීසියෙන්. පස්සෙ අපටත් නොදැනිම සිංහලට පෙරැලුණා.

ඇය හෙදියක් හැටියට වෘත්තීය පුහුණුව ලබන අතර තුර අර්ධ කාලීන රැකියාවක් හැටියට හෝටලයක සේවය කරනවා. මෙහෙ ඉන්නෙ නැන්දා කෙනෙකුත් එක්ක. ගම නුවර. ඊට වඩා ආගිය තොරතුරු කතා කරන්න වුණේ නැහැ, ඇයට නියමිත රාජකාරි නිමා වුණු නිසා.

ආයෙමත් පොරෝණය යටට ගුලි වුණෙ කෝපි කෝප්පයක රස බැලුවට පස්සෙ. කෝකටත් ගුවන් තොටුපළේදීම වෙලාව වෙනස් කරගත්තු එක හොඳට ගියා. ජංගම දුරකතනයෙ එලාර්ම් එක දොළහට තියන්න අමතක කළේ නැහැ. දොළහ වෙනකොටවත් දවල් කෑමට යායුතුව තිබෙන නිසා.

කිව්වත් වගෙ ඥාති දියණිය දොළහයි කාල වෙනකොට මගෙ දොරට තට්ටු කරනවා. කල් ඇතුව සූදානම් වෙලා හිටි නිසා වීරය වගේ මම දොර ඇරගෙන ඇයව පිළිගත්තා. චරිත්‍රි එදාම හවස නැවත ඇමෙරිකාව බලා පිටත්වෙනව. ඉතින් ඇය මාව කැන්දන් ගිය බොජුන් හලෙහි ඒ වන විටත් සෑහෙන පිරිසක් ආහාර ගනිමින් හිටියා. චරිත්‍රි අපට මේසයක් කලින්ම වෙන් කරවලා තිබුණ නිසා සිනහවීගෙන් ආපු සුදු තරුණියක් අපව ඒ මේසය වෙත කැඳවා ගෙන ගියා.

"නැන්දිට කැමති දෙයක් තෝරන්න"

කෑම වට්ටෝරු සටහන හෙවත් මෙනු කාඩ් පත මා වෙත දිගු කරමින් කිව්වෙ ඈ අත වූ මෙනුවට දෑස් යොමු කරමින්.

මා මෙනුවේ පිටු පෙර්ලුවේ මෙහෙ කෑමවල තිබෙන වෙනස හඳුනා ගන්න අදහසින්. එක පිටුවක, හරිම අඩු මිළට කාම! අප්පා! ජේෂ්ඨ පුරවැසියන්ට". මමත් ජේෂ්ඨ පුරවැසියෙක් තමයි. එත් ඒ ලංකාවේ නෙ. මෙහෙ ජේෂ්ඨ පුරවැසි කාඩ් එක තියෙන්න ඕනිලු එහෙම අඩු මිළට කාම කන්න. වියපත් ජෝඩු බොහොම දෙනෙක් ඉතා සතුටින් රස බොජුන් වළඳමින් අල්ලප සල්ලපයෙහි යෙදෙමින් ඉන්න ආකාරය දුටු මට අපේ රටෙත් එහෙම ක්‍රමයක් ඇතිකරනව නම් කොයි තරම් යහපත් වෙයිද කියල හිතුණා. යහපාලනයටත් මෙව්වා එකතු කරගන්න පුළුවන් නම් හොඳයි. කලින් රස්සවක් කළත් නොකළත් ජේෂ්ඨ පුරවැසියන්ට විශ්‍රාම වැටුපක් රජයෙන් ගෙවනවා. ඒ විතරක් නෙවෙයි, සමහර අවන් හල් වල කෑම, බීම අඩු මිළට සපයනවා. ඒ විදිහට ඔවුන්ට ගෞරවය දැක්වීම මොන තරම් වටිනවද?

සමහර දරුවන් වියපත් දෙමව්පියන්ට නොසලකා වැඩිහිටි නිවාස වල රඳවා තබන ආකාරය මම ලංකාවෙදි අනන්තවත් දැකල තියෙනවා, වැඩිහිටි නිවාස වලට දානය දෙන අවස්ථාවලදි. ඒ වුණාට බොහොම දෙනෙක් අපේ සාරධර්ම, දෙදහස් වසරකට වඩා ඉපැරණි අපේ සංස්කෘතිය ගැන පාරම්බානවා. දෙමව්පියන්ට සලකන්නෙ නැහැ.

"නැන්දි, හරිද?"

" ඔව්, පුතේ, ෆිෂ් ඇන්ඩ් චිප්ස්"

චරිත්‍රි යන්තම් බහ තෝරන වයසෙදි තමඉ ලලිත් අයියා ඔස්ට්‍රේලියාවට ආවෙ. දැන් ඇය තිස්වන වියේ තරුණිය. එනිසා මා දුටු මුල් මොහොතෙම ඇය කිව්වා,

" මයි සිංහල ඉස් නොට් ගුඩ් නැන්දි" කියල.

"ඒකට කමක් නැහැ, පුතේ. අපි ඉන්ග්‍රීසියෙන් කතා කරමු"

මට ලැබුණු කෑම පිඟාන මට නම් වේල් දෙකකට ඇති. ඔක්කොම කෑවොත් උස්මුරුත්තාව හැදෙයි. 'ඩොගී බෑග්' එකක් ඉල්ලන්නත් බැහැ, ලංකාවෙදි වගෙ. මෙහෙ කවුරුත් එහෙම ගෙනියනවද කියලා විපරම් කළා. 'ම්හ්' එහෙම කවුරුත් ගෙනියන්නෙ නැහැ. ගෙනියන්න තරම් කෑම ඒ අයගෙ ඉතුරු වෙලත් නැහැ. ඔවුන් සද්දන්ත උදවිය නෙ. කෑමත් සද්දන්තයි. පොකට් සයිස් මට දෙවේලක් පිරිමහගන්න පුළුවන්. ඔවුන්ට නම් බියර් ටිකක් හෝ වයින් ටිකක් එක්ක එක වේලටම ගිලා බස්සන්න පුළුවන්. ඒකටත් වාසනාවක් තියෙන්න එපායැ.