අප්පච්චි කිව් කතා

                  ඩුබායි ආවම හැමදාම ටිකක් කල් ගත වෙනවා, සිංහල අකුරු හොයා ගන්න. අද නම් දුකාට කතා කරල ප්‍රශ්නෙ කිව්වම ලංකාවෙදි වගෙම හොයන්න කිව්ව. මමත් හෙව්වා. සොයන්නට හම්බ වෙනව නෙ. ඉතින් ලංකාවෙදි වගෙ නෙවෙයි, මෙහෙදි මට ගෙදර වැඩ මොකුත්ම කරන්න නැහැ. ගමන් බිමන් වුණත් ඇත්තෙම නැති තරම්. සිකුරාදට තමයි, දරුවන්ට නිවාඩු. දරු මුණුබුරන් සේරටම. ඉතින් ආයෙමත් මට හිතුණා, බ්ලොග් අඩවිය පැත්තෙ ගොඩ වෙලා යහළු මිතුරු කම් වගෙම යහළු මිතුරු දම් අළුත් කර ගන්න.
              කවි කතා, කතන්දර සේරෝම කොහේදෝ ඈතකට ගිහින් හැංගිලා වගෙ. ආගන්තුක පිරිසකට කතා කරනවා වගෙ ඒ අයට බුලත් හුරුල්ලක් දීල ආයෙමත් ඥාති සම්බන්ධතාවන් අළුත් වැඩියා කර ගන්න වේවි, මයෙ හිතේ. අවුරුදුත් ළඟ නිසා අකැමති වෙන එකක්   නැති වෙයි.

                 මම අප්පච්චි ගැනත් අප්පච්චි මට කියන අතීත කතා ගැනත් කලින් ලියල තියෙනවා. අන්තිම වතාවට මම අප්පච්චි දකින්න ගියෙ   මම තායිලන්තෙට යන්න ඉස්සරින්...දවස් තුනකට ඉස්සරින් හරියටම. අප්පච්චිට වයස   අවුරුදු  88 ක් . මම එනවා කියන ආරන්චියට ලොකු මල්ලිලාගෙ ගෙදර ආලින්දයේ වේවැල් පුටුවක වාඩි වෙලා මග බලාන හිටියා. මම කොළඹ ඉඳල එනවා කිව්වොත් දවල්ට කෑම නොකා බලා ගෙන ඉන්නවා. එදත් එහෙමයි, බෙල්ල දික් කරමින් පාර දිහා වටම තමයි ඇස් දෙක. මාව දැක්කම මූණේ හිනා මල් වට්ටියක් පිපෙනවා. වෙන අයටත් එහෙම වෙන්නැති, මම දන්නෙ මං ගැන විතරයි නෙ.
                     අප්පච්චි ආස කරන කෑම බීම උස්සගෙන යන කොට  , "මොකට ඒව මේව   ගෙනෙනවද, බලලා යන්න ආවා නම් ඇතිනෙ" කියනව.  ඇඳේ වාඩිවෙල, එහෙම නැත්නම්   මම    පුටු ඇන්දෙ වාඩිවෙලා අපි කතා කරමින් ඉන්නව. ඒත්  මෙදා සැරේ අප්පච්චිට පරණ කතා ඒ තරම්ම මතක නැහැ වගෙ. මතක් කළේම ඉස්සර කරපු පින්කම්. දන් දුන්නු හැටි, අසූ හාරදාහෙ පහන් පින්කමක් මුතියංගනය රජමහවිහාරයේ සංවිධානය කරපු හැටි....තවත් ලස්සන කතාවක් කිව්වා. ඒක හොඳයි හැමෝටම දැන ගන්න, අප්පච්චිගෙ ස්ථානෝචිත ප්‍රඥාව ගැන හිතා ගන්න.
                මේ කතන්දරෙත් අහගෙන දවස් තුනකින් ආපහු කොළඹ එන්න කියල මම අප්පච්චිට දණ ගහලා වඳිද්දි මට අමුතු වෙනසක්     දැණුනා.  මගෙ ඔලුව අත ගාද්දි වෙනද  විදිහටම, "තුණුරුවන්ගෙ සරණයි, සියලු දෙවියන්ගෙ පිහිටයි!" කියල කියද්දි මම නැගිටලා අප්පච්චිගෙ නළලයි, කම්මුල් දෙකයි ඉඹලා පොඩි දරුවෙක්ව වගෙ මගෙ පපුවට තුරුළු කර ගත්තා. එතකොට මට මහ දරා ගන්න බැරි වෙනස් කමක්   දැණුනා. ඒක නිර්වචනය කර ගන්න හෝ පැහැදිලි කර ගන්න මට අවශ්‍ය වුණෙ නැහැ ඒ වෙලාවෙ. ඒ ශෝකී හැඟීම බුදු වදනක් සිහිපත් කරලා තුනී කර ගන්න උත්සාහ කළා.
             ආයෙමත් මම යන කොට අප්පච්චි හිටියෙ සදහටම දෙනෙත් පියාගෙන. මට දරා ගන්න බැරිවුණා ඒ නිහඬතාවය. මුහුණ පුරා පිරුණු හිනාව වෙනුවට  අප්‍රාණික දෙතොල් මත්තෙ හීන් හිනා රේඛාවක් යාන්තමට සටහන් වෙලා. ඒ හිනා රේඛාව අස්සෙන් මට අප්පච්චි කිව් කතා මතක් වෙනවා. අප්පච්චිට ගරු කිරීමක් හැටියට තවත් කතාවක් සටහන් කරන්න අවසරයි, පුලිනතලාවෙ.

                      ඒ කාලෙ අපෙ අප්පච්චි තමයි, බදුල්ලෙ කතරගම දේවාලෙ බස්නායක නිළමෙ හැටියට හිටියෙ. අගෝස්තු මාසෙට නුවර පෙරහැරත් එක්ක සමාන්තරවම බදුල්ලෙත් ඉතාමත් විචිත්‍ර විදිහට ඇසල පෙරහැර කෙරෙනවා. අලි ඇතුන් වගෙම, උඩරට, පහත රට, සබරගමු වගෙ නැටුම් විතරක් නෙවෙයි සමහර කලායතන වලිනුත් නැටුම් කණ්ඩායම් මේ සඳහා යොදා ගැණුනා. මේ පෙරහැරට බදුල්ල මුතියංගන රජ මහා විහාරයේ පෙරහැරත් අතරමගදි එකතුවෙල එකටමයි වීදී සංචාරය කරන්නෙ. බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කය අවට ගම් පළාත් වලින් වැල නොකැඩී සෙනග එනවා පෙරහැර බලන්න.

                    මේ වගෙ පෙරහැර කරන එක් අවස්ථාවක පොඩි වරදවා වටහා ගැනීමක් නිසා පෙරහැර වර්ජනය කරන්නට එක් කණ්ඩායමක් සංවිධානය වෙලා පවුල් පිටින් පෙරහැර වීදි  සංචාරය කරන එක තැනක පාර පුරා වාඩි වෙලා ඉඳලා.
                  මල් වෙඩිල්ල පත්තු කරලා දැන් පෙරහැර පිටත් වෙලත් ඉවරයි. අප්පච්චිත් දැන් තුප්පොට්ටියත් ඇඳ ගෙන පරිවාර නිළමෙල දෙන්නෙකුත් එක්ක සධාතුක කරඬුව වඩම්මන ඇතා අසලින්ම වීදි සංචාරය කරනවා, උදාරම් ලීලාවෙන්.
               එතකොටම අපේ පොඩි අයියා අප්පච්චි ළඟට ඇවිත් අර ආරංචිය අප්පච්චිට සැල කර හිටියා. පොඩි අයියගෙ මුහුණ නම් බයෙන් කලු ගැහිලා. අප්පච්චි ඇබින්දක් වත් කලබල වුණේ නැහැ. බොහොම උපේක්ෂාවෙන් මොහොතක් කල්පනා කළා.
"පොඩි පුතා, කාටවත්ම මේ ප්‍රශ්නෙ කියන්න අවශ්‍ය නැහැ. ඔය මිනිස්සුත් වෙනදට පෙරහැර බලනවනෙ. මේක අපේ සංස්කෘතික අංගයක් නෙ. අපි පෙරහැර පිළිවෙල වෙනස් කරමු. පුතා ගිහින් ඉස්සරහින්ම අලියෙක් යවන්න. ඊට පස්සෙ කස   කාරයන්ව යවන්න. අලියෙක් එන කොට කවුරුත් පාරෙන් අයින් නොවී ඉන්නැහැ නෙ. ඒ හරියට යන කොට ඔය වෙනස් කම කර ගන්න අපිට කල්    තියෙනවා. කලු බණ්ඩත් එක්ක කණ්ඩුලව අරන් යන්ඩකො"
පොඩි අයියා මොනතරම් දක්ෂ සංවිඪායකයෙකු වුවත් අප්පච්චිට පහළ වුණු ඒ නුවණ නම් ඔහුට පහළ වූයේ නැත. ඒ බව අදත් පොඩි අයියා පවසන්නේ අප්පච්චි ගැන ඉතා ආඩම්බරයෙනි.

              පෙර්හැරේ ඉදිරියෙන්ම අලියකු එනු දුටු සටන්කාමී පිරිස අර පොත පතේ එන ආකරයටම හිස් ලූ ලූ අත පලා යන්නට ඇති. හැබැයි කාටවත්ම කිසිම කරදරයක් හෝ පුන්චි ලේ සෙලවීමක් වුණේ නැති බවත් අප්පච්චි මට කිව්වේ, "ලොකු කරදරයක් වෙන්න හිටි එකක් නවත්ත ගත්ත . . . ඒ වගෙම ඒ කණ්ඩායම පෙරහැරත් බලලා දේවාලයට ඇවිත් මගෙන් සමාවත් ඉල්ලුවා, වැරදි වටහාගැනීමක් කියල.."  කියමින්.