ඈ දෙසා...බලනූය දයා ඇසිනා!

විවිධ රටවල විවිධ රැකියාවන්හි නියුතුව සිටි මට ඇෆ්ගනිස්තානයේ ගත කළ කාල වකවානු කිසි සේත් සිතින් බැහැර නොවෙයි. ගැහැණුන් හට බොහෝ සමාජ තලයන්හි පිරිමින් සේම අයිතිවාසිකම් භුක්ති විඳීමේ අවස්ථාවන් හිමිව නොතිබුණත් එහි බහුතරයක් පිරිමි ගැහැණුන්ට ආදරය කරන, ගරු කරන අය ද වෙති. මූලධර්ම වාදීන් හා අන්තවාදීන් මේ ගණයට වැටෙන්නේ නැත.

නැගෙනහිර ටිමෝරයේ පිරිමින් ඊට ඉඳුරාම වෙනස්ය. කඩ පිල්වල හෝ බෝක්කු මත වාඩි වී බීඩි, සිගරට් බොමින් දාම් අදිමින්, කුකුළන් පොර කොටවමින්, ඕපාදූප කියවමින් සිටිනවා මිස ගෙදරට තඹ දොයිතුවක් උපයන්නේ නැත. එසේ කරනවා නම් කරන්නේ ඉතා සුළු පිරිසක් පමණි. ගැහැණු කඳු, ලඳු පීරා ගොස් අල වර්ග හාර ගෙන, පලා කඩා ගෙන එති. ඒ පවුලේ දවසේ වේල පිරිමහන්නටය. අත දරුවන් රෙදි කඩක රඳවා බඩ බැඳගෙන, සොයන අල පලා දමන වේවැල් කූඩය හිස මත බැඳගෙන ඇය කඬු නගින ආකාරය සිත සසල කරවයි. ගෙදර දොර සියලු වැඩ කරන ඇයට පිරිමියාගෙන් ලැබෙන්නේ ඇනුම් බැනුම් හෝ ගුටි බැට පමණි.

 මා නෙතින් දුටු දේවල් ලියන්නට සිතුණේ බොහෝ රටවල මේ වෙනස්කම් පැහැදිලිව දැකිය හැකි නිසාත් තවමත් ජාත්‍යන්තර කාන්තා දිනය සැමරූ මාර්තු මාසය අවසන් නොවුණු නිසාත්ය. මක් නිසාද යත් මාර්තු 8 වැනිදාට පමණක් ස්ත්‍රීන් ගැන, ඔවුන්  ගේඅයිතිවාසිකම් ගැන, ඔවුන්ට එරෙහි ප්‍රචන්ඩත්වය ගැන කතා කිරීම නොසෑහෙන නිසාය. 

මවක්, දියණියක්, බිරිඳක්, සහෝදරියක් පමණක් නොව මිත්තණියක් වූ විට පවා ඇයගෙන් පවුල හා සමාජය, රට වෙනුවෙන් සිදුවන සේවාව අතිමහත්ය. පවුලේ ආර්ථිකය වෙනුවෙන් ඇය කරන සේවාවන් බොහෝ දෙනෙකුගේ ඇගයීමට ලක් නොවෙයි. දරුවන්ගේ අනාගතය සාර්ථකව ගොඩ නැංවීමට ඇයගෙන් සිදුවන දායකත්වය ගිනස් පොතට යන්නේ නැත.

හැම නිවසකම කුකුළා අතින් ගෙන පාන්දර අවදිවන්නී ඇයයි. එවිට ඇය වෙලාවට සීනුව නාද කරන ඔරලෝසුවක් වැන්නීය. සැමියාට උණුසුම් තේ බඳුනක් දී ඔහුව අවදි කරන්නේ ඈ හෙයිනි. ළමයින්ට පාසැල් යෑම සඳහා අවදි කරන්නේ ඈ හෙයිනි. ඉන්පසු පාතරාසය එනම් උදේ ආහාරයත්, දවල් ආහරයත් පිළියෙල කරන කෝකිවරිය ඇය වන්නීය. ගෙදර දොර පිරිසිදු කරන ගෘහ සේවිකාවද ඇය වන්නීය. දරුවන්ව පාසැලට කැටුවයන, එමෙන් ආපසු නිවසට කැඳවා ගෙන එන, සමහරවිට මේ දෙකම කරමින් රැකියාවටද යන්නට ඇයට සිදු වෙයි. එසේම තවත් මව් වරු මේ සියල්ල කරන අතර තුර පවුලේ රියැදුරු  ලෙසද කටයුතු කරයි. කඩ පිළට, වෙළඳ පොළට ගොස් ගෙදරට අවශ්‍ය එළවළු, හාල් තුනපහ යනාදී වූ අඩුම කුඩුම ගෙන එන්නේ ද ඇයයි. දරුවන් හෝ සැමියා ලෙඩ වූ විට සාත්තු සේවිකාවද ඇයයි. දොස්තරත් ඇයයි.
දරුවන්ගේ මුල්ම ගුරුවරිය මෙන්ම පාසැල් වැඩ වලට උදව් දෙමින් පාඩම් කියා දෙන ගුරුතුමිය ද ඇයයි. දරුවන්ගේ ආරක්ෂක නිලධාරිණියද ඇයයි. එසේම පවුලේ ප්‍රශ්න වලදීත්, දරුවන්ගේ ආරවුල් වලදීත් විසඳුම් සොයා දෙමින් උපදේශනයන් සපයන උපදේශිකාව හා නීති වේදිනියද ද ඇයයි.
මේ සියලු කාර්යයන් හමාර කොට විඩාපත් වුවත් සැමියාගේ කායික අවශ්‍යතාවන්ද සිනහමුසු මුහුණින් ඇය ඉටු කළ යුතු වෙයි.
මේ සියලු දේ යුතුකම් හා වගකීම් බවත්, ඒවා නොපිරිහෙළා  ඉටු කළ යුතු බවත් සමහරු පවසති.


කෙසේ හෝ ඇයට ලෙඩ නිවාඩු නැත. පාරිතෝශික දීමනා හෝ බෝනස් ලැබෙන්නේද නැත. අර්ථ සාධක අරමුදල්, එනම් ඊ.ටී.එෆ්., ඊ.පී.එෆ්. නැත. කිසිම දාක උසස් වීම් හෝ ඇගයීමක් පවා කෙරෙන්නේද නැත.
එහෙත් ඇය ඉහත සඳහන් කිසිවක් ඉල්ලා උද්ඝෝෂණය කර මින් වීදි බසින්නේ නැත. පිකට් බෝඩ් අල්ලා ගෙන ගෙවල් ඉදිරිපිට වර්ජනය කරන්නේ නැත. ආහාර පාන පිළියෙල නොකර සටන් පාඨ  කියන්නේද නැත. 

එවන් මවකට, බිරිඳකට, සොහොයුරියකට, මිත්තනියකට, දියණියකට සැහසිකමක්, අතවරයක්, හිංසනයක්, අපචාරයක් ඔබට කළ හැකිද?
මේ සියලු ස්ත්‍රී වර්ගයාගේ කතාවයි. ගමින් ගමට, රටෙන් රටට, ආගමෙන් ආගමට, ජාතියෙන් ජාතියට සුළු සුළු වෙනස් කම් තිබුණත් පොදු සාධකයන් හැම ගැහැණියකටම ඉහත අයුරින් නොවෙනස්ව පවතී.

මට මහචාර්ය සරච්චන්ද්‍රයන්ගේ 'මනමේ' නාඩගමෙහි අවසන් ගී පද මතකයට එයි.

"මා දෙසා.....මා දෙසා...බලනූය දයා ඇසිනා ...."

ගැහැණිය දෙස දයාවෙන් යුතුව, කරුණාවෙන් යුතුව, ආදරයෙන් යුතුව බලන්න. ඇය ලිංගික භාණ්ඩයක් ලෙස පමණක් නොදකින්න. ඇයට ගරු කරන්න. ඇයගේ අමිල සේවාවන්ට වටිනාකමක් දෙන්න.
කුරුල්ලෙකුට තනි තටුවකින් පියාඹන්නට නොහැකිය. සමාජය කුරුල්ලෙකු නම් එක් තටුවක් ගැහැණියයි. අනෙක් තටුව පිරිමියායි. යහපත් මානව සමාජයක් සඳහා අත් තටු දෙක ශක්තිමත්ව, නීරෝගීව තිබිය යුතුය.