Monday, February 28, 2011

ආදරයේ මුල් අකුරු

Monday, February 28, 2011

                නන්දිගෙ ජිව්තය වගෙම ගති ස්වභාවයන්ද  තේරුම් ගන්න මම උත්සාහ කළේ අපේ සුළැඟිලි වල ගැට ගහපු රන් කෙඳිවල ප්‍රභාශ්වර එළිය නිවෙන්න දෙන්න අකැමැත්තෙන්. බිරියක් අතින් සිදුවිය යුතුකම් ඉටු කෙරෙන වග මගෙ හිතට සහතිකයි. කැප වීම්, පරිත්‍යාගයන් එක පසෙකින් පමණක් සිදුවිය යුතු යයි සිතන අයට නම් මට එකඟ එන්න බැහැ, කොයි තරම් බල කළත්. ශාරීරික වශයෙන් බෙලහීන ලෙස සලකන නිසා හෝ සමාජයේ දෙවෙනි පෙළ පුර වැසියෙකුගෙ ගණයට දමල සලකන නිසා හෝ හැම විටම පරදින පක්ෂයට වැටෙන්න මට තියෙන් අයිතිය මොකද්ද කියල මම මගෙන්ම ප්‍රශ්න කර ගන්නවා. නම්‍යශීලි විය යුත්තෙ මා පමණක්ද?
   මගේ ස්ථාන මාරුව පොළොන්නරුවට හදනු වෙනුවට මාව නන්දිගේ මහ ගෙදර පැලපදියම් කරවන ආකාරයෙන් අපූරුවට ඉෂ්ට සිද්ධ වුණා. ආදරයෙන් හුරතල් වෙන්න ඉගෙන ගන්නත් කලින්, ආදරය නොදන්න මනුස්සයෙකුට ආදරයේ මුල් අකුරු කියවන්නත් ඉස්සරින් එහෙම වුනේ ඇයි කියල දඩබ්බරී මගෙන් අහනව. ඒව එහෙම තමයි වෙන්න ඕනි කියල සම්ප්‍රදායිකා එයත් එක්ක ඔට්ටු වෙනවා.

                    ප්‍රේමවතී ආපහු මගෙත් එක්කම ගමට යාවී. අඩුම තරමින් එයා වත් මගෙත් එක්ක කිට්ටුවෙන් හිටියොත් මහගෙදර ඇත්තන්ගෙ වෙනස් කම් දැනෙන එකක් නැහැ.

"මාරුවීම හදල තියෙන්නෙ ඔයාලගෙ ගමට නෙ.පොළොන්නරුව රාජකීය විද්‍යාලෙට නෙවෙයි නෙ. එහෙම වුණෙ කොහොමද?"
          මාරුවීමේ ලිපිය නන්දි වෙත දිගුකරමින් නිශ්ශබ්දතාවය බිඳෙනවා මගෙ අතින්. තේ කෝප්පයට ඇලුණු තොල් තවත් තදටම පීරිසි කෝප්පෙට ඇලවෙනවා. පත්තරයේ නලියන ඇසුත් වැඩියෙන් නලියන්න ගත්තා. මාව නළවන්න කියල නිකමටවත්, කවදාවත් මේ ඇස් වලට, තොල් වල්ට නොහිතෙන එක පෙර කර්මයන්ට බැර කරන්න සිද්ධ වෙලා. කාගෙ ගිණුමට බැර කරන්නද? ඔහුගෙද? මගෙද?
      බඩවැල් අඹරවා ගෙන එන අමුතු වේදනාවක් ඔක්කාරයක් එක්කා ලුණු රසට උගුරට ආවා. කට අති තද් කර ගෙන මම මුළුතැන් ගෙයි පිටු පසට දිව්වා. කොහොම ඒ තරම් වේගයක් මගෙ දෙපයට ආවද කියල හිතා ගන්නත් බැහැ.

"සුදු මැණිකෙ, මොකද?"

ප්‍රෙමවතී අසුරු සැණින් මා ලඟ.

" චුට්ටක් වමනෙ ගියා, ඔලුව ටිකක් කැරකෙනව වගෙ"

   "ඇඳට ගිහින් හාන්සි වෙමු, සුදු මැණිකෙ. බය වෙන්න මොකුත් නැතිවේ, මයෙ හිතේ, කන්දෙ දෙවියන්නෙ පිහිටෙන්"

   නළලට නැගුණ දහදිය පිහිදල දැම්මෙත් ප්‍රේමවතී. පත්තරේ ඇලවෙච්ච මනුස්සයාට ගැලවෙන්න බැරුව ඇති. 

'අත්ථාහි අත්ථනෝ නාථෝ, කොහී
නාථෝපරොසියා'
   දහම් පාසැලේ ඉගෙන ගත්තු දේවල්, මතක් කරල දෙන්නෙ දඩබ්බරී.
   ඇඳේ හාන්සිවෙල ඇස්පියාගෙන එන කොට නළල මත දෑතක උනුහුමක්. නන්දිට මා ගැන ආදරය හිතිල එන්න ඇති. දොසක් හිතන්න නරකයි. හිතේ පිරුණු ආදරය කියා ගන්න බැරුව ඇති.

" සුදු මැනිකෙ, මෙ කෝපි එක බොන්න, එත කොට ඔය කෙඩෙත්තු ගතිය මග ඇරිලා යාවි"

  ඒ ප්‍රේමවතීගෙ සෙනෙහස මගෙ නලල පිරිමැදපු හැටි. නන්දි පත්තරේ තිබුණු අභ්‍යාවකාශ යානාවක නැගලා පිට සක්වලකට ගිහිල්ලද කොහෙද?

 " කට තිත්තයි, ප්‍රේමවතී. මට අර දිවුල් ගැටයක් කන්න ආසයි, ඇඹුල් රහට. කඩල දෙනවද?"

   " එහෙම නං මම හිතුව හරි. සුදු මැණිකෙ, බය වෙන්න එපා. මගෙන් ලොකු හාමු හැම තිස්සෙම අහනව, මොකද තවම බබෙක් නැත්තෙ කියලා. ඒකත් හරි එහෙනං. මම මහත්තයට කියන්නද?"
  "එපා, එයාට ඕනි නං ඇවිත් අහන්නෙ නැතෑ"

  "ප්‍රේමවතී, කවුද ඔය දිවුල් ගහට පොලු ගහන්නෙ කියල බලන්න."

  " මමයි, පොලු ගහන්නෙ....අපේ සුදු මැණිකෙට ගැට දිවුල් කන්න ආසලු"

   ඒ හඬට නම් පුළුවන් වෙයි, ගල් පිළිමෙ ඇහැරවන්න කියල මට හිතුණා.

  " මලිති, බලන්න මම කොයි තරම් දුර දිග හිතල වැඩ කරනවද කියලා. ඔය තත්ත්වෙ ඉන්න කොට අපේ ගමේ අම්මලා ගාව ඉන්න එක නේ ඔයාට හොඳ."

  අවස්ථානුකූල අයුරින් පන්දුවේ වාසිය අත් පත් කර ගත් නන්දි එතැනින් එළියට ගොස් බිම වැටුණු දිවුල් එකතු කරන ආකාරය දිග ජනෙල් කවුලුව නිරාවරණය කළා.
   
   
   

2 ක් අදහස් දක්වලා.

Sunday, February 27, 2011

'සඳ, සඳ නොවෙයි'

Sunday, February 27, 2011
                   ධම්මදින්නා භික්ෂුණිය පැවසූ යම් දෙයක් මට සිහිපත් වෙනවා.
" දැන් මේ පොත මගෙ නෙවෙයි.."

      ඒක මොනතරම් ඇත්තක්ද? කිසිම දෙයක් මගේය කියල අපිට හිතන්න හැකි කමක් තියෙන්වද? මමවත් මගේ නොවෙන කොට මම වෙන කාගෙවත් වෙන්නෙ කොහොමද? සින්න කර ගැනීම, භුක්තියට සවි කර ගැනීම වගෙ හැඟීම් වලින් අපිට මිදෙන්න පුළුවන් නම් මොන තරම් අගෙයිද? මලිති නම් ඒ ක්ලේශ කටුව කඩා බිඳ දමල එයින් ගැලවෙන්න උත්සාහ කරනවා. ඒත් ගිහි ගෙයි රාහුලයන් නිසා මට තවම ඒවයින් අත් මිදෙන්න පුළුවන් කමක් නැහැ.
  ලා නිල් පාට කවරයක් දැමූ ඇගේ පොත මම එහෙන් මෙහෙන් කියෙව්වාට ඈ යොදා ඇති ව්‍යංගාර්ථයන් එහෙම හරියට වැටෞණෙ නැහැ වගෙ. එනිසයි මම හිතුවෙ මේ පොත ඔයාලටත් ඇහෙන්න හෙමින් සීරුවෙ කියවන්න ඕනි කියලා.
        
                
     'සඳ, සඳ නොවෙයි'

                             මලිති නුගලියද්ද

   නිල් පැහැති මුල පිටුව පෙරලූ මට දෙවෙනි පිටුවේ වුඑ ලොකු අකුර්න් ලියා තිබූ අකුරු පේලි දෙකෙහි ඇස ගැටුණා. මගෙ කිට්ටු වන්තම යෙහෙළියකගෙ ජීවිතය කියවද්දි මගෙ විචාරාත්මක අදහස් හෝ විවේචන් එයට් ඇතුළත් කලොත් එය ඔබගේ කියවීමට බාධාවක් වේවි ඒකාන්තයෑන්ම. පණ්ඩිත වැඩ නොකර මම ඔබලාගේ හිත සුව පිණිස එහෙම නම් පොත කියවීමේ යෙදෙන්නම්.

*      *      *      *      *      *      *      *      *      *      *      *      *      *   

                                    පෙර වදන

කොටස් ලෙසින් පළවූ මලිතිගෙ කතාව කියවූ ඔබව පොළොන්නරුවෙන් එක් වරම ගෙන ගොස් අගනුවර 'දැඩි සත්කාර ඒකකයට'
මා දැමුවේ හිතා මතාය.     

            මගේ හිතද ඒ තරමටම අවුලක පැටලී තිබීම එක හේතුවක් වූ නමුදු අවුල ලිහන්නට නම් මුලින් සියලූ ගැට සොයා ගත යුතුය.දෙවනුව එම ගැට හරියාකාරව හඳුනා ගත යුතුය. එසේම කල් දමමින් නොඉඳ එම ගැටලු ලිහන්නට කොතැනින් හෝ ඇරඹිය යුතුය.මේ මතයේ මම එල්බ ගෙන සිටි නිසාම වහ වහා එම ගැට ලිහන්නට උත්සුක වූවද ලෝක ස්ව්භාවය අනුව ලිහූ ගැට පවා යලි ගැට ගැසෙත හැකිය යන්නද මම අමතක නොකළෙමි.
          ඒ අවබෝධයෙන් යුතුව ජීවිතය විනිවිද දකින්නට මා කළ මේ උත්සාහය කිසිවෙකුටත් දෝෂාරෝපණයක් හෝ චොදනා කිරීමක්ද නොවන අතර මෙය කියවීමෙන් තවත් අතලොස්සක් හෝ සිය බිරින්දාවරුන්ට ගරුත්වයෙන් යුතුව, ඇය දරන මාතෲත්වයට පූර්ණ සැලකිලි දක්වාවි යැයි අපේක්ෂා කරමි. එය එසේ වී නම් මේ කතාවෙන් මා පතන මූලික පරමාර්ථය ඉටු වෙනු ඇත.

     පවුල් ජිවිතයක සිහින දකින සියලු යුවතියන්ගේ සිහින මගේ සිහින මෙන් බිඳ නොවැටී සර්වප්‍රකාරයෙන්ම සාර්ථක වේවායයි මුළු හදවතින්ම ප්‍රාර්ථනා කරමි.

කතුවරිය

(මතු සබැඳේ)

1 ක් අදහස් දක්වලා.

Friday, February 25, 2011

නිරාමිස සුවය

Friday, February 25, 2011
                      තලවතුගොඩ මෙත්තාරාමය දෙසට ඇදෙන ත්‍රිරෝද රථය වන රුප්පාවක් වැනි පෙදෙසකට ඇතුළු වෙනවා. ඇස නිවන, සිත නිවන පරිසරයක්. ගිනිගහන ගෙන්දගම් නුවරක මැවුණු ශාන්ත, ලොවුතුරා සැප සේ සුනීත, සුපසන්, සුවදායක වටපිටාවක්. සුදු වැලි අතුළ බෝ මළුව ඇරඹෙන්නෙ ගේට්ටුවෙන් ඇතුළු වුණු ගමන්මයි. ත්‍රිරෝද රථයෙන් බිමට, මා පා තැබුවෙ වෙනත් ලෝකයකට ගියා වගේ. එතරම්ම නිවී සැනසුණු සිසිලසක් මුලු සිරුරම වෙලා ගන්නව වගෙ දැනුණා.

                   පාවහන් යුවල ගලවා ඉද්ද මල් පඳුරක් යටට කළ මගෙ දෙපා ඇදෙනව. කෙම්බිමක් හොයා ගෙන යනව වගෙ. බෝ මළුවෙ තැනින් තැන අ
ර්ධ පර්‍යංකයෙන්, බද්ධ පර්‍යංකයෙන් වාඩි ගෙන බවුන් වඩනවා, භික්ෂුණියන්. කහ මල් පිපුණු මල් උයනක සැරිසරන උවැසියෙකුගෙ සිත ගත සිත වෙලා හමා යන සිල් සුවඳින් පසිඳුරන් දමනය වෙන අයුරක් මට දැනෙන්න ගත්තා. මේ සුළු මොහොතකට මට මෙබඳු නිරාමිස සුවයක් දැනෙනවා නම් මෙහිම වැඩ වෙසෙන මේ භික්ෂුණියන්ට හා උපාසිකාවන්ගෙ සිත් සතන් කොයි තරමක් සිසිල්ව, සුවදායකව නිවී ඇත්ද? බුදුගුණම මෙනෙහි කරන සිත් සතන් වල මෙත්තා, කරුණා, මුදිතා, උපෙක්ෂා ගුණ දහම් කොතරම් ඔවුන් ගෙ සිත් සතන් වල රෝපනය වී චිරස්තායී ලෙස පවතිනවා ඇත්ද?

       ගෙනා මල් වට්ටියට පැන් ඉසින්නට මා වතුර කරාමය විවුර්ත කරන්න උත්සහ කළත් එය ඉතා තද ගතියකින් යුක්ත බව දැනුනා.
  "සුජී, ඔය පයිප්පෙ ටිකක් තදයි. ඉන්න, මම ඇරල දෙන්නම්"
  ඒ ධම්මදින්නා භික්ෂුණියගෙ මුදු ස්වරය. තිගැස්සුණෙ නැහැ, මම. යෝනිසෝ මනසිකාරයෙන් සිටි නිසා.
" මම ඔයා එනකල් මග බලා ගෙන හිටියා. එන්න, අපි ධර්ම ශාලාව් දිහාවට යමු. එතැන පොඩ්ඩක් වාඩි වෙලා කතා කරමු"

   මට මලිතිගෙ අතීතය මතක් වෙනවා. සරසවි ජීවිතය, නාට්‍ය රඟ පෑ ආකාරය . . . ඇය කොතරම් කෙළිලොල්, දඟකාර යුවතියක්ව සිටියාද? දණින් පහළට වැටෙන තරම් දික්වූ කෙස් කළබ මොන හිතකින් කපා දැමුවාද? මගේ පුහුදුන් සිතට එය ප්‍රශ්නයක් වුවත් සිත දියුණු කළ කෙනෙකුට එය, 'අත්ථී, ඉමස්මිං, කේසා, ලෝමා, නඛා, දන්තා ' යනුවෙන් සතිපට්ඨාන සූත්‍රයේ කායානු පස්සනාවේ දැක්වෙන පිළිකුල් භවනාව සිහිකරන දෙයක් පමණක් වෙන්නැති.
                   බණ මළුවෙ පුංචි පුටු දෙකක අපි අසුන් ගත්තා. උරහිසේ රඳවාගෙන සිටි කසාවන් රෙදි බෑගයෙන් ධම්මදින්නා භික්ෂුනීන් කිසිවක් ඉවතට ගන්නව.

                "සුජී, මෙන්න මගෙ පොත. දැන් මගෙ නෙවෙයි. ඔ
යාට මතකයි නෙ, මම මගෙ කතාව කියා ගෙන ආවා. හදිසියෙම අවුරුදු ගණනාවක් මෙහාට මහා පිම්මක් පැනල මම ලිව්ව...උහුලා ගන්න බැරි දේවල්. එදා මෙදාතුර බොහෝ දෙවල් ගිලිහී යන්න ඉඩ හැරියෙ හිතා මතාමයි. ඒත් ඒක හරි නැහැ. පූර්වාපරසන්ධි නොගැලපුණහම ඒ නිර්මාය සත් භාවයෙන් තොරයි."
       "ඔයාට අතීතය මතක් වෙනවද නිතරම?"
       "නැහැ, සුජී, මේ පොත ලියල ඉවර කළහම මට දැනුණු සැහල්ලුව අප්‍රමාණයි, අනන්තයි...දෝමනස්ස සහගත සිතුවිලි සමුදායකින් මිදුනා වගෙ සුවදායක සැහැල්ලුවක් මට දැණුනා. බුදු ගුණ මෙනෙහි කරද්දි, අනිත්‍ය මෙනෙහි කරද්දි ඇලීම්, බැඳීම් වලින් සිත මිදෙනවා. අතීතයේ වත්, අනාගතයේ වත් හිතට සැරිසරන්නට ඉඩ නොදී වර්තමානයේම තබා ගත්තම, යෝනිසෝ මනසිකාරයෙන් හිටියම, සිතුවම, සුභාවිත සිතම පුහුණු කරාම කිසිම දෙයක් ගැන ඇලීමක් නැහැ. පසුතැවීමක් නැහැ."
   "මටත් නිතර මෙහෙ එන්න හිතෙනවා. කමක් නැද්ද ආවට? හරිම ප්‍රසන්නයි. හිත නිවෙනව."
   "කැමති වෙලාවක එන්න. ධර්ම දේශනා තියෙනවා, හැම හවසකම. භාවනා වැඩ සටහනුත් තියෙනවා. වැඩසටහන් විස්තරය අර දැන්වීම් පුවරුවේ තියෙනවා. ඔයාගෙ වැඩ අනුව කාල සටහනක් හදා ගන්න, විවේකය තියෙනව නම්"
  " මම පලතුරු වගයක් ගෙනාවා. ඒ ටික?"
  " අපි ඒව ගිහින් දාන ශාලාවෙ පොදු පාවිච්චියට තියමු"
                          මෙත්තාරාමයෙන් පිටව එද්දි කය විතරක් එතැනින් පිටව එන සෙයක් මට දැණුනා. සිතට නවතින්න හිතිලා, කසාවත් සහ බෝ පත් සිලි සිලිය පිරිත් සජ්ජායනා කරන සුවදායක පරිසරය තුළ.

2 ක් අදහස් දක්වලා.

Friday, February 18, 2011

Friday, February 18, 2011

              නවම් පුර පොහොයට කැළණිය පංසලේ සැදැහැවතුන් සයුර ගොඩ ගලන්න වගෙ. අළුයම් හෝරාවෙම අපි පංසලට ඇදුණෙ සිල් සමාදන් වෙන්න හිතා ගෙන. සුදට සුදේ සැරසුණු බැතිමතුන් කිරි මුහුද වගෙ පන්සලේ හැම තැනෙකම. සාධූ!  සාධූ! සාධූ! හඬට මුසු වෙච්ච වන්දනා ගාථා, හේවිසි හොරණෑ නාදය සිත සන්සුන් කරනවා.
  'අන්තෝ ජටා, බහි ජටා' වලින් පිරුණු ගිහි ජීවිතය තුළ නව පන්නයේ නිමැවුම් කෙළෙස් තවනු වෙනුවට කෙළෙස් වඩන ආකාරය සසර බිය තව තවත් තීව්‍ර කරනවා.

  ශබ්ද වාහිනියෙන් දුන්නු අට සිල් සමාදන් වෙලා, උදෑසන බුද්ධ පූජාවට අපි ගියෙ සෙනග අතරින් බොහොම අමාරුවෙන්. තල්ලු කරත්, කකුල පෑගුණත් මෙත් සිතුවිල්ලක් මිසක ද්වේෂ සහගත සිතුවිල්ලක් උපදින්න හිතට අවසර දෙන්නෙම නැහැ, මම. මැලැවෙන සුවඳ මල් මලසුන් මත ජීවිත යථාර්තය කියා දුන්නත්, තේරුම් ගන්නෙ කී දෙනෙක්ද එය?

      පියකරු, සුවඳ මල් හිස ගවසාගෙන, විලාසිතා වලින් සැරසීගෙන තමන් තුළ පවතින හිස් බව වසා ගන්න තැත් කරන බොහෝ අයට බුදු දහම නොවැටහෙන හැටි! පරෙස්සමට පිය නගන මට ඉදිරියෙන් සිල් මෑනියෙක්. භික්ෂුණියක්ද, දස සිල් මාතාවක්ද කියල තේරුම් ගන්නට හැකියාවක් නැහැ. ඔහොම යද්දි අපි එක පෙළට උරෙනුර ගැටී යන්න වුණා. ඇය මා දෙස බලුවෙ අහම්බෙන්. ඒ මුහුණ මට හොඳට හුරු පුරුදුයි. ඒ දෑස, මද සිනහව.... 
    "සුජී, ඔයා මෙහෙ?" ඇය ඉස්සර වුණා.
    "මලිති, මට ඔයට මලිති කිව්වොත් පව්ද?"
    "නැහැ, පව් නැහැ...මම ධම්මදින්න මෙහෙණිය...ඉස්සර මලිති නුගලියද්ද"
    " මම හිතුවෙ නැහ ඔයා කවම දාක වත් සසුන් ගත් වෙයි කියල"
    " අපි බුද්ධ පූජාව ඉවර වෙල කතා කරමු. පරම සත්‍ය තියෙන්නෙ බුද්ධ ධර්මයෙ විතරයි, සුජී."

           හිත සන්සුන් කර ගන්න ආවත් සුජීගෙ හමු වීම සිත නොසන්සුන් කරල. ඇත්තටම මෙතරම් ජීවිතය කල කිරෙන්න දැඩි කම්පනයක් සිදු වෙන්න ඇති. මගෙ හිත අනවශ්‍ය සිතුවිලි රැහැන් වලින් වෙලෙනවා.

     කෙළෙස් පිරුණු මගෙ පෘතග්ජන සිතට ඉවසිල්ලක් නැහැ ඇගේ ජීවිත විවරණය දැන ගන්න කල්. දමනය කරගත් හැකි යයි සිතුවට සිත් කොතරම් අකීකරුද? කොහෙ කොහේ දුවනවද?

" දූරං ගමං ඒක චරං
  අසරීරං ගුහාසයං"

    අට සිල් බිඳෙන්නෙ නැහැ නෙ, මලිති එක්ක කතා කළාට. ඇගේ මුහුණ පුරා ඉතිරී පැතිරෙන ශාන්ත නිවීම, සන්සුන් බව ඇගේ මුහුණ තවත් පැහැපත් කරලා.

      බෝ මළුවෙ කෙළවරක අපි වාඩි වුණා, හෙවනක් බලලා. බෝ පත් සිලි සිලිය සුමියුරු පිරිත් සජ්ජායනයක් වගෙ. තාපය නිවමින් බෝ පත් පිස එන මද සුළඟ පිනි අහුරක් වගෙ සිත, ගත දෙකම නිවන.
    "ගොඩක් දේවල් සිද්ධ වුණා, සුජී. මම ඒ  ලිව්වා. පිළිවෙළකට නෙවෙයි....දරුවන්ට හරි දවසක කියවන්න පුළුවන් නේ? පුදුම වෙන්න එපා. හුදෙකලාව ඉන්න ගිහි ජිවිතයට වඩා මේ මහණ කම මට සුව දායකයි."
    "එතකොට දරුවො?"
    "දෙන්නම පිට රට නෙ. ඒ ගොල්ලො කිව්වට ඒ අයත් එක්ක ඉන්න කියලා, මම හිතුව මෙහෙම ඉන්න එක වැඩිය හොඳයි කියලා"
    "කොහෙ දැන් පදින්චිය? තලවතුගොඩ මෙත්තා උපසිකාරාමයෙ. ඔයා එහෙ එන්න කො. ඒ අසපුව දැක්කම ඔයාටත් මහණ වෙන්න හිතෙයි."
    "ඔක්කොම මහණ වුණොත් කවුද පැවිද්දන්ට දාන මාන කරන්නෙ? අපි වගෙ ගිහියො ඉන්න ඕනි ඒකට."
    "ඇයි, බය වුණාද ඔයා? නන්ද කුමාරයව මහණ කර ගත්තා වගේ ආරාමයට ආවම ඔයවත් මහණ කර ගනීවි කියලා."
    "අනේ! නැහැ.....මම නිතර එන්නම්. ඔයාගෙ පොත ගන්න නම් අනිවාර්යයෙන්ම එනවා"
    "එහෙනම් හෙට හවස එන්න. මම බලා ගෙන ඉන්නවා. මම අපේ උපාසිකාවකගෙ ඉල්ලීමකට අද ආවෙ...ඒ ගොල්ලො බලා ගෙන ඇති. තෙරුවන් සරණයි, සුජී"

    "තෙරුවන් සරණයි. මම එන්නම් හෙට, නොවරදවාම."

               ධම්මදින්නා තෙරණිය ගෙන් වෙන්වූ මා, සෙනග අතරට යලිත් එකතු වුණා. ඇගේ පොත කියවන කුතුහලය, ආසාව හිත තුළ යටපත් කර ගෙන.

5 ක් අදහස් දක්වලා.

Wednesday, February 16, 2011

විශේෂ කතා

Wednesday, February 16, 2011
                                           වත්මනේ එදිනෙදා සිදුවෙන කතා වුණත් පරණ වෙන්න නොදී ලියන එක හොඳයි කියල මට වෙලාවකට හිතෙනවා.
  මේ සිද්ධිය සිදුවුණෙ පහු ගිය සිකුරාදා, ඩුබායි නුවර බොදු අසපුවක දි. දැනට එහෙ වැඩ වසන ස්වාමීන්වහන්සේ නමක් කලින්දා පිරිත් සහ සම්බුද්ධ පූජාවට ගිය අපට පැවසුවා,

 "කැමති නම් සිල් සමාදන් වන්න, සිකුරාදට මෙහෙ නිවාඩු දිනයක් නෙ" කියලා.

                  අපිත් ගියා එහි අට සිල් සමාදන් වෙන්න. ධර්ම දේශනා, ධර්ම සාකච්චා ආදිය බුද්ධ වන්දනා පෙරටු කර ගෙන ඉතා යහපත්ව සිදුවුණා.ධර්ම සාකච්චාවක් යන අතර තුරේ දහවල් දානය අසපුවට පිළියෙල කර ගෙන පැමිණි අයත් තව කිහිප දෙනෙකුත් අතරමගදි එම ධර්ම සාකච්ච වට සහභාගි වුණා. ධර්ම සාකච්චාව අවසානයෙ ස්වාමින් වහන්සේටත් අටසිල් සමාදන් වුණු උපාසක උපාසිකාවන්ටත් ගිලන් පස පිළිගැන්වුණ. මේ වෙලාවෙ එතැනට ආව අලුත උපන් දරුවෙකු සමග තෘන මා පිය යුවලක්. පියා බොහොම භක්තියෙන් දරු පැටියව ස්වාමීන් වහන්සේ ඉදිරියේ බිමින් තැබුවා. සිඟිත්තාගෙ මව අසපුවට ඇවිත් හිටියෙ දණහිසෙනුත් ඉහළට කොට, පිම්බුණ සායක් ඇඬ ගෙන. හැමෝම බිම වාඩිවී සිටි නිසා ඇයට ඔවුන් අතරින් යන්න ක්‍රමය තිබුණෙ නැහැ. ඇයට පිළිවන් කමක් තිබුණෙ නැහැ, බුදුන් වැඳීමට හෝ ස්වාමීන් වහන්සේට වැඳ නමස්කාර කිරීමටවත්.

              එම තත්ත්වය නිසාම ඔවුන් දෙදෙන හිටියෙ මහත් අපහසුවෙන් බව හමෝටම වැටහුණා. එය තෙරුම් ගත් අය දරුව ලඟට ගොස් ඔහුව හුරතල් කළා. සිල් සමාදන් නොවුනු අයත් අසපුවේ දවස ගටහ කිරීම මෙහෙ සාමාන්‍ය දෙයක්.

    ස්වාමීන් වහන්සේට මේ කාරණය අවබෝධ වෙලා, ඔවුන්ව ඒ අසරණ තත්වයෙන් මුදවන්න හිතා ගෙන වගෙ ඔවුන්ගෙන් විමසුව, " විශේෂ කාරණයක් නිසාද ආවෙ?" කියලා.

        එක වරටම අර තරුණ මව කීවා, "නැහැ, නිකන් ආවෙ" කියලා. ස්වාමීන් වහන්සේ මුනිවත රැක්කා. 

   මම හිතන්නෙ එතැන හිටිය හැමෝටම  අපේ කට වහරෙ තියෙන; "නිකන් ආවා නම් නිකන් යන්න" කියන කියමන සිහිපත් වෙන්න ඇති.

සටහන: අලුත උපන් දරුවා රැගෙන අසපෞවට පැමිණ තෙරුවන්ගේ ආශිර්වාදය දරුවාට ලබා දීමට සිතීම ඉතාමත් යහපත් සිතුවිල්ලක්. එහෙත් තම කුමන රටක හිටියත් පංසලකට, පුද බිමකට යනවිට සංවරව හැඳ පැලඳ ගෙන යන්නටත්  අවබෝධය ඇති කර ගත්තා නම් වඩාත් යහපත් බව සිහිපත් කළ යුතුයි නේද?

4 ක් අදහස් දක්වලා.

Tuesday, February 8, 2011

ඇෆ්ගනිස්තානය

Tuesday, February 8, 2011
          

                               යේ නිර්මාණයට ලැබුණු සමහර කමෙන්ට්ස් නිසා සසල වුණු මගෙ හිත මටත් නොදැනිම මගෙනුත්, සුඩානයෙනුත් මිදිලා ඉගිලුණ,  ඇෆ්ගනිස්තානයට...... අභියෝග, සංත්‍රාසය, ඇක්ෂන්, ඇඩ්වෙන්චර්, සංයෝග..වියෝග...! ! සම්ප්‍රයෝග. . . .විප්‍රයෝග කිව්වම තවත් ලස්සනයි නේද? ඔය අස්සේ මට විප්‍රලම්භ ශෘංගාරයත් මතක් වෙනවා...ඒ කාරණය මෙතැනට අදාලම නැහැ...අර දඩබ්බරී මෙහෙටත් එනව වගේ...
          ඇෆ්ගනිස්තානයෙ හා හපුරා කියල කෙරුණ මුල්ම මැතිවරණයට (2004) වගෙම අවුරුදු පහකට පස්සෙ කෙරුණ ජනපතිවරණයටත් (2009) පුහුණු සහ ප්‍රජා අධ්‍යාපන උපදේශිකාවක් විදිහට වැඩ කරන්න මට අවස්ථාව ලැබුණා.
             සහසුද්දෙන් කියනවනම් මම ඇෆ්ගනිස්තානයටත්, එහෙ මිනිස්සුන්ටත් හරිම ආදරේ තවමත්. තලේබාන් කාරයන්ට ඇරෙන්න. එහෙ සාමාන්‍ය ජනතාව හරිම ලෙංගතුයි, ආචාර ශීලියි, සංග්‍රහ ශීලියි....මොනතරම් දුප්පත් උදවිය වුණත් තමන්ට තියෙන වතුර උගුර හරි, රොටිය හරි, පාන් පෙත්ත හරි අනික් අයත් එක්ක බෙදා හදා ගන්න පුරුද්ද ඔවුන්ට තියෙනවා. අනුන්ගෙ දුකට උණුවෙන හිතක් බොහෝ දෙනෙකුට තියෙනවා. ඉතාමත් දුෂ්කර හුදෙකලාවුණු ගම්මානවල අයගෙ සිත් මූලධර්මවාදීන් විසින් අවුල් නොකළා නම්, මස්තීෂ්ක ශෝධනයක් (බ්‍රේන් වොෂ්) නොකළා නම් ඔවුන් තුළ මේ යහ ඇවතුම් පැවතුම් අනිවාර්‍යයෙන් තියෙනවා. අවුරුදු ගණනාවක් තිස්සේම යුද්ධයෙන් කෙරුණු අනවරත බැට දීම්, විඳින්න සැලැස්වූ දුක් කම්කටොලු, සංතාප, පරිතාප, ශෝක පරිදෙවයන් සියල්ලට බැරි වුණ ඒ වගෙ යහපත් ගුණාංග අකා මකා දමන්න. අප්‍රිකාවේ සුඩානය ඊට වඩා ගොඩක් වෙනස්. ඉඳුරාම වෙනස්. ඒකයි මගෙ හිත යලි යලිත් ඇෆ්ගනිස්තානයට ඉගිලෙන රහස.
            මම රැකියාව කළේ ඇෆ්ගනිස්තානයෙ උතුරු පළාතේ මසාර් ෂෙරිෆ් කියන නගරයේ. මැතිවරණයට අදාල පුහුණු සහ මහජන සම්ප්‍රාප්ත (පබ්ලික් අවුට් රීච්)උපදේශක වශයෙන්. මට බලන්න ප්‍රාදේශීය සභා 6 ක් තිබුණා, කාර්යාලය තිබුණු පළත් අගනුවරත් එක්කම. අපි කාබුල වලට වාහනයෙන් එනවා නම් පැය 9කට කිට්ටු කාලයක් ගත වෙනව. ගුවනින් යනව නම් පැය 2 කකට කිට්ටු කාලයක් යනවා. ඇෆ්ගනිස්තානය ඒ තරමටම විශාලයි.
     කාන්තාවන්ට සුවිශේෂීව නිර්මාණ්ය කළ පුහුණු වැඩ සටහන් තිබුණා. ඒ වගෙම මුල්ලා වරුන්ටත් විශේෂ වැඩසටහන් නිර්මාණය කළේ සිකුටාදාට නොවරදවාම මස්ජිදයට එන බැතිමතුන්ට ඔවුන් හරහා මැතිවරණය, ප්‍රජාතන්ත්‍ර වාදී රජයක වටිනාකම සහ තමන්ගෙ පාලකයා තමන් විසින්ම චන්දයෙන් තෝරා පත් කර ගැනීම බඳු පුර වැසි අයිතිය වැනි දේවල් ජනතාව වෙත ඉදිරිපත් කරන්න පහසු නිසා. මුද්‍රිත සහ විද්‍යුත් මාධ්‍යයන් හරහා මැතිවරණ ප්‍රචාරක කටයුතු කෙරුණත් ඈත එපිට දුෂ්කර ගම්මානවෙල වැසියන් වෙනුවෙන් රැස්වීම්, දෙශන, සම්මන්ත්‍රන සහ වීදි නාට්‍ය වැනි ක්‍රම වේදයන් අපි භාවිතා කළා.
       ඔන්න මට අතුරු කතාවක් මතක් වුණ. මම පදිංචි වෙලා ඉන්න නිවාස සංකීර්ණයෙ මගෙ අසල් වැසි හොඳම මිතුරියන් දෙන්න මගෙ මේ මිෂන් රැකියාවන් ගැන හරිම කුතුහලයෙන් ඉන්නෙ. මොකද මම එනවා...හිටපු ගමන් යනවා. සමහර වෙලාවට මාස දෙක තුනක් වත් ඉන්නෙ නැහැ, ආයෙම වෙන රටකට යනවා. මිතුරියන් දෙන්නත් කාර්ය බහුලයි. මමත් කාර්ය බහුඅලයි. ලංකාවෙ ඉන්න ටික කාලෙදිත රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන සහ වෙනත් ආයතන වල දේශන වල යෙහෙන නිසා. මිතුරියන් දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක් කොළඹ බාලිකාවක නියෝජ්‍ය විදුහල්පතිනියක්. අනෙක් තැනැත්තිය කොළඹ මහ රෝහලේ විශේෂඥ වෛද්‍ය වරියක්. වෙලාවකට අපි හවසට පිහිනුම් තටාකයෙ පොඩ්ඩක් සැහැල්ලුවෙන් අලස සුවය විඳින කොට මෙ
කතා බහ ආරම්භ කළත් දිගට ගෙනි යන්න වෙන්නෙ නැහැ.
     ඒ අයටත් එක්කයි, මේ ලියන්නෙ. මේ කටයුතු සඳහා අපි දේශීය නිලධාරීන් පුහුණු කරල ඔවුන්ව පුහුණු කටයුතු සඳහා ගම් නියම් ගම් දක්වාම යවනවා. කිසිම කෙනෙක් මග නොහැරෙන විදිහට තමා, සැලසුම් කරන්නෙත්, එම සැලසුම් ක්‍රියාත්මක කරන්නෙත්. මුලින්ම හැම රටක දීම මූලස්තාන කාර්යාලයෙන් අපිව මුලින්ම ඒ රටේ සංස්කෘතික තත්වයන් ද ඇතුළුව රාජකාරි මට්ටමේ පුහුණු කිරීම් අපට ලබා දෙනවා. පියවරෙන් පියවර එම පුහුණුව තණ මුල් මට්ටම දක්වා පිළිවෙලින් කෙරෙනවා. ඒ
වා හරියට කෙරෙනවාද කියල බලන්නත් අපි අනිවාර්යයෙන්ම යා යුතුයි.
  ඇෆ්ගනිස්තානයේ දෙවැනි ජනධ්පතිවරණයේඩි ලබපු අත් දැකීම් මුල් අත් දැකීම් වලට වඩා වෙනස්. ආරක්ෂක හේතූන් මත බොහෝ ප්‍රදේශ වලට යන්න පිට පුළුවන් කමක් තිබුනෙ නැහැ. අවසර ඉල්ලා ආරක්ෂක අංශයට ඊ - මේල් යවල ඔවුන්ගෙන් අනුමැතිය ලැබුණට පස්සෙ තමයි අපට එම ගමන යා හැකි වෙන්නෙ.
     චන්ද පොළ සේවය කරන නිලධාරීන් පුහුණු කිරීම්, ජනතාව දැනුවත් කිරීම් විවිධාකාරයෙන් කෙරුනා. ඔය කෙරෙන අතරෙ එක් දිනක් මම කාර්යාලයෙ පහුවෙනිදට කෙරෙන මහජන සම්ප්‍රාප්ත වැඩසටහනක සංවිධාන කටයුතු අඪීක්ෂණය කර මින් හිටියෙ. එ වනවිට ඇරියුම් පත් යවා අව්සන්ව තිබුණු අතර දුර කතන ඇමතුම් ඔස්සේ පැමිණීම් තහවුරු කර ගනිමින් හිටියා, මගෙ භාෂා පරිවතිකාව.
     ඒ සඳහා මට සහභාගිවන්නට ඉදිරිපත් කළ ආරක්ෂක අවසර පත්‍රය බලන්න වෙනත් කාමරයක වූ ඈරක්ෂක කාර්යාලයට ගියේ සුපුරුදු ආකාරයෙන් ආචාර කරමින්. ඒත් හැමොගෙම මුහුණු වල බලාපොරොත්තු කඩවුණු රේඛා සටහන් වෙල. ඇස් වල ශෝකී කතාවක් සටහන් වෙලා. හැමෝම මගෙන් යමක් වසන් කරන්න හදනව වගෙ.
" මොකද සේරම ගල් ගහිල? මොකද හැමෝම එහෙ මෙහෙ දුවන්නෙ? ඇයි මට නොකියන්නෙ?"
  ආරක්ෂක ප්‍රධනියා වන රුසියාවේ
න්ද්‍රේ ගෙන් විමසුවා. (අපි, ඒ කියන්නෙ එහෙ හිටි අනෙක් ලංකාවෙ නිලධාරියයි මමයි එයාට විහිලුවට කිව්වෙ අන්දරේ කියලා)
" ඔබේ කාර්ය මණ්ඩලයේ කෙනෙකුට වෙඩි තියලා, ප්‍රජා අඪ්යාපන කටයුතු වලට ගිහින් ආපහු එන කොට"
" එතකොට පොලිසිය මොකද කළේ? ඔවුන්ට ආරක්ෂාව දුන්නෙ නැද්ද?"
" පොලිසියෙ අය සටන් කරා. අපේ පොලිසියෙ අයට තිබුණු ආයුධ වලට වඩා ඔවුන්ගෙ ආයුධ බලවත්...එ වුනාට ඔවුන්වත් මරලා..."
" ඔහු සමග ගිය  ප්‍රජා අධ්‍යාපන නිලධාරිනියන්ට මොකද වුණෙ?"
" සන්සුන් වෙන්න්න, මිස්. ඒ දෙන්නව ගෙවල් වලට ගිහින් ඇරලලා එද්දි තමයි මෙයාට වෙඩි තියලා තියෙන්නෙ. කට්ටිය උතුරටත් ඇවිත්. අපි පුලුවන් තරම් පරෙස්සමින් වැඩ කරන්න ඕනි. මේ සිද්ධිය වුනෙ උතුරෙත්, දකුනෙත් දේශ සීමා ආසන්නයේම තියෙන ගමක"
" ම්ම්ම්ම්..මිස්, හෙට අර තියෙන සම්මන්ත්‍රනයට මිස්ට යන්න බැහැ. අවසර දෙන්න බැහැ. එහෙ කට්ටියටටත්, දේශීය නිලධාරීන්ටත් ඒ සඳහා යන්න පුළුවන්. මම ඊ මඉල් එකක් එවන්නම්, ඒ ගැන."
     ඔහුගෙ හඬ ස්ථිරයි. තීරනාත්මකයි. අත් දැකීම් රාශියක් සහිත, පරිණත රුසියානු හමුදා ප්‍රධානියෙක්.
   මම 'ස්තුතියි' කියා ගෙන ආරක්ෂක කාර්යාලයෙන් මගෙ කාර්යාල කුටියට පාවෙනවා. සැහල්ලුවෙන් නෙවෙයි...උහුලගන්න බැරි යකඩ ගුලියක් හිතේ පටවගෙන. උරහිසෙත්, ඔලුවෙත්...මුලු සිරුර පුරහම ඒ බර වැතිරිලා. කලින් සතියෙ මා ඔවුන් පුහුණු කළ ආකාරය මට සිහිපත් වුණා.
         මරා දැමූ කදීර් ඛාන් වෛද්‍ය වරයෙක්. හරිම දක්ෂ, නිර්මාණාත්මක හැකියාවන් ගෙන් පොහොසත් කෙනෙක්. ජනතාව වෙනුවෙන්, සිය රට වෙනුවෙන් මුදල් නොතකා සේවය කරන්නට කැප වුණු කෙනෙක්. ඔහුගෙ ස්වාධීනකම, නිර්භීතකම
ඝාතනයට ලක් කළ ආකාරය, මහ ම්ලෙච්ඡ ක්‍රියාවක් විදිහට මට දැනුණා. වෛද්‍ය වරයෙකු වුණත් ඔහුට රජයේ රැකියාවක් ලැබුණෙ නැති නිසාම තාවකාලිකව හෝ විරැකියවට පිළියමක් ලෙස ඔහු මේ රැකියාව තෝර ගත්තෙ රටේ අනාගතය පිළිබඳ තීරනාත්මක වෙනසකට තමාටත් දායක වීමෙ අවස්ථවක් ලබා ගන්න අවශ්‍ය නිසා බව ඔහු මට කිව්වෙ, වර්තමාන පරපුරෙහි අනගතය පිළිබඳව අපෙක්ෂා පුරවාගත් දිලිසෙන දෑසින්.
   ඒ දෑස් වල් ලියවුණු කතාව සැබෑ වනව දකින්නට තරම් වාසනාවක් ඔහුට නැතුව ගියා. පපු කුහරය පසාරු කර ගෙන වෙඩි පහර එක දිගට වදිද්දි ...දෙයියනේ...!
   කාර්යාලයෙ අය ඔහුගෙ මළ ගෙද
ර  යන්න සූදානම් වෙනවා. අපට යන්න අවසර නැහැ, අවසන් ගෞරවය දක්වන්නවත්. අපිව ඉතා පහසුවෙන් ගොදුරු කර ගත හැකි නිසා. මුදල් පරිත්‍යාගයක්, ශෝක පණිවිඩයක් ඔහුගෙ පවුලට යැවීමට විතරයි, අපට අවසර ලැබුණෙ. නිදහස් සාමකාමී පළතක් හැටියට නම් කරල තිබුණු උතුරෙත් ඝාතනයක් වාර්තා වුණ, ඔය ආකරයෙන්. ආරක්ෂක කටයුත් වහ වහා තර කෙරුණා. අපේ ගමන් බිමන් සීමා කෙරුණා. දැඩි ආරක්ෂක ර්‍අකවල් මැද නගරයේ කෙරුණු සම්මන්ත්‍රණ සහ දැනුවත් කිරීම් වලට පමණක් සහභාගී වීමට අවසර ලැබුණා.
     සතියක් ගත්වෙද්දී තත්ත්වය සන්සුන් වෙද්දි සියල්ල යලිත් සාමාන්‍ය තත්තවයට පැමිණෙමින් තිබුණා. ආරක්ෂක නීති ලිහිල් වෙද්දි අපි රාජකාරි සඳහා යලිත් නිදහසෙ එහෙ මෙහෙ යන්න පටන් ගත්තා.

      මැතිවරණ උණුසුම හැමතැනෙකම. අපේ ලොක්ක ඔහුට යන්න නියමිත සේරම රැස්වීම්, සම්මන්ත්‍රන වලට ඔහුව නියෝජනය කරන්න යවන්නෙ මාව. ඒ සඳහා හේතු කිහිපයක් තිබුණත් ඒවා මෙහි සඳහන් කළ යුතු නැහැ කියල මට හිතෙනවා....ආචාර ධර්ම ගරු කරන්නියක වශයෙන්. මම ඒ අවස්ථාවන් ඉත සතුටි භාර ගත්තෙ ජනතාව සමග ගැවසීමේ අවස්ථාව මට ලැබෙන නිසාත්, මගේ සේවා අභිමතාර්ථ ඒ ඔස්සේ සපුරා ගැනීමට අවස්ථා ඉන් මට ලැබෙන නිසාත්. අනික ගන්න වැටුපට සරිලන්න වැඩ කළ යුතුයි කියල මට මගෙ හර්ද සාක්ෂිය හැම විටම බල කරන නිසාවෙන්.
   බොහොම අවස්ථාවල අපට දී තිබෙන සීමාවන් නොඉක්මවා පිරිසගෙ ඉල්ලීම් මත බොහෝ විට කතාවන්ද පවත්වනවා, වැඩිපුර ජනතා ඒ වගෙම කාන්තා සහභාගීත්වය ලබා ගන්න අරමුණින්. ඔවුන්ගෙ භාෂාවෙන්, ඒ වගෙම ආගමානුකූලවත් දේශන පටන් ගන්න මා පුරුදුවෙලා හිටියා. (භාෂාවල් ඉගෙන ගන්න එක මගෙ එක් විනෝදාංශයක්.) එහෙ කාන්තාවන්ට වේදිකාවක නැගල නොබියව කතා කරන්නත්, හැකියාවන් තිබෙන් අයට කවි යොදාගෙන අවස්ථානුකූලව පරිහරණය කරන්නත් උන්නන්දු කළා. එහෙම උන්නන්දු කිරීම් වලින් ඔවුන්ගෙ සහජ හැකියාවන් මතුකර ගන්න හැකි වූ විට මට දැනුණෙ අප්‍රමාණ සතුටක්. මා යමක් කළා කියල ලොකු තෘප්තියක් දැනෙනෙව.
   ඒ තෘප්තිය හිතේ මල් කිනිති ගවසද්දි කාලය ඉගිල යනව දැනුණෙ නැහැ.
  
මැතිවරණය පැවැත්වෙන්න සියලු කටයුතු සූදානම් වෙනවා. චන්ද පොළවල් වලට සංවේදී චන්ද පත්‍රිකා මෙන්ම අසංවේදී  භාණ්ඩ ඇතුළු සියලු බඩු භාණ්ඩ  යවන එකත් අපෙ අධීක්ෂණය යටතෙ සිදු වෙන්නෙ. මේ සියලු කටයුතුත් සිද්ධ වුණැයි කියමුකො.
   එක දවසක් උදේ අපට නියෝගයක් ආවා, මැතිවරණ දිනයෙඩිත්, ඊට පෙර සහ පසු දිනයන්ගෙ දීත් අප සියළු දෙනාම, ඒ කියන්නෙ ජාත්‍යන්තර නිල ධරීන් සියලු දෙනාම දැඩි ආරක්ෂක රැකවල් මැද පදිංචි ස්ථානයේම සිටිය යුතු බවටත්, දේශීය නිලධාරීන් අධීක්ෂණය කිරීම ජංගම දුර කතන මගින් කළ යුතු බවටත්. හදිසි අවශ්‍යතාවන් සඳහා පාවිච්චි කරන්නට වෙඩි නොවදින රථ අප ඉන්න නිවාස වලම තබා ගත යුතු බවටත්. හැම වෙලාවෙම රියදුරන් දෙදෙනෙකු සේවය සඳහා එම නිවාසයේම සිටිය යුතු බවටත්. අපි හිටියෙ ජාත්‍යන්තර ගෙස්ට් හවුසියෙක, අප කාර්යාලයෙ 12ක් පමණ එහි හිටියා. මේ පුවත් ලැබුණම අපි සේරම කෑම කාමරයට ඇවිත් සාකච්ඡා කළේ ඒ අපේ සාමාන්‍ය සිරිත නිසා.
    අපට වෙන විකල්පයන් හොයන්න බැහැ. තත්වයේ බැරැරුම් කම තේරුම් ගන්න උත්සාහ කරනවා මිසක. ජංගම දුර කතන මගින් හැම ප්‍රාදේශීය චන්ද මධ‍යස්ථානෙකෙට්මත්, චන්ද පොළවල් භාර නිලධාරීන්ටත් කතා කරලා කටයුතු සූදානම් බව දැන ගත්ත.
                  මැතිවරණය දවසටත් ඉර පෑව්වා. අපි අපේ කාමරයේ තිබෙන රූපවාහිණියෙන් සහ අන්තර් ජාලයෙන් ප්‍රවුර්ති නරඹමින් ඉන්නෙ. උදේ කෑම කන්න කෑම කාමරයට ගිය වෙලාවෙ කන්නත් නැහැ. විදේශ පුවත් සේවා ආය
නයකින් පැමිණිල හිටි මාධ්‍ය වේදීන් තුන් හතර දෙනෙක් පළාතේ තරුණයන් කිහිප දෙනෙක්වම ගෙන්නල කෑම කාමරයෙ ලොකු සාකච්චාවක්. අපේ වියදමෙන් ඒ කට්ටියට පාතරාසයත් පිළි ගන්වලා. අපිට වෙන්නෙ එහෙමම නෙ. බිස්කට් කිහිපයක් කාල.ආයෙමත් කාමරයට ඇවිත් ඇලට් එකේ ඉන්නවා. සමාවෙන්න, ඒ වචනය පාවිච්චි කළාට. සෝදිසියෙන් හිටියා. විනාඩි 10ක් ගියෙ නැහැ.....අර එක් මාධ්‍ය වේදියෙක් මෙන්නෙ රූපවාහිනී තිරය මත සජීවී විකාශනයක් ඉදිරිපත් කරනවා. එක චන්ද පොළකට වත් යන්න කාලයක් නැහැ. මම දිව්වා, කෑම කාමරයට. එතන කවුරුත්ම නැහැ. පොඩ්ඩක් සාමාන්‍ය දැනුම පාවිච්චි කරල උඩු මහලෙ සඳළු තයට දිව්ව. මන්න අපෙ මාධ්‍ය වේදියා හෝ ගාලා, සජීවි විස්තර කථනයක යෙදෙනවා. ඇහෙන් දුටුව වගෙ කියවනවා. උහුට මාව පෙනෙන විඩිහට ටිකක් බල්ල ඉන්දලා පොඩ්ඩක් විරිත්තලා මම පහළට ඇවිත් මගෙ කාමරයෙ ඉන්දලා විස්තර කතනයන්ට සවන් දුන්නා. නගරයේ චන්ද පොළ වල් වලට දේශීය තරුනයන්ව යවල ඔවුන්ට ජන්ගම ර කතනයන් සමග ඩොල්ලර් නෝට්ටුත් දීල තමඉ මෙම විස්තර මොවුන් ලබා ගන්නෙ. මාධ්‍යය කණ්ඩායමම නවාතැනේ.
   දවල් කෑමට මම කාම කාමරයට යන කොට ඔවුන් තිදෙන අසුන් අර ගෙන හිටියා. හායි...කියා ගෙන මමත් වාඩි වුණා.
  " මොන තරම් ලස්සන සජීවි වැඩසටහනක් ද ඔබල ඉදිරිපත් කළේ? මුළු ලෝකෙම මිනිස්සු හිතා ඉන්නෙ ඔය ගොල්ලො වීරයො වගෙ ක්ෂේත්‍රයට ගිහිල්ලම වාර්තා කරනව කියලා. අපි විතර
යි දන්නෙ කරන ප්‍රෝඩාව. අනේ..අනේ..! මෙහෙමත් මාධ්‍ය වේදියො?"

        මගෙ කීමට තරුන වැඩසටහන් ඉදිරිපත් කරන්නා මද සිනහවක් පාලා මෙහෙම කිව්ව.

  " අනුන්ගෙ චන්දෙකට අපි ජීවිතය අනතුරක දමල චන්ද පොළවලට යන එකේ තෙරුමක් නැහැ, සහෝදරී. ඔය ගොල්ලනුත් මේ දවස් වල නිවාස අඩස්සියෙ වගෙ නෙ ඉන්නෙ. ඒ නිසා අපිත් හිතුව අපෙ ජීවිත බේරගෙන වැඩ කරන්න ඔනි යහපත් ක්‍රම වේදයක්."
    
             හැබැයි තලත්තෑනි නිෂ්පාදක මහත්මයාට නම් මගෙ කතාව ඇල්ලුවෙ නැහැ. ඔහු මට මහා නොරුස්නා මුහුණක් පෙන්වලා අහක බලා ගත්තා.  ඔහු එහෙන් යනකල්ම මගෙ මූණ බැලුවෙත් නැහැ, කතා කළෙත් නැහැ. මට පාඩුවක් වුණෙත් නැහැ...මට මොකෝ?

ඇත්ත කියන්නත්, බිම ඉඳගන්නත් මම මොකටද බය වෙන්නෙ?

         

3 ක් අදහස් දක්වලා.

Sunday, February 6, 2011

මිලිටරි පුහුණුව

Sunday, February 6, 2011
                   
 

                                කලකට පස්සෙ වෙලකට බැස්සා වගෙයි මට හිතෙන්නෙ බ්ලොග් අඩවියට ගොඩ වුණහම. මාස ගණනාවක් සිංහල අකුරු අහේනියකින් පෙළුණා. මට දැනුණෙ විටමින් ඌණතාවයකට ගොදුරු වෙල හිටියා වගෙ. දකුණු සුඩානයෙ මන්ද පෝෂණයෙන් පෙළෙන උදවිය වගෙ ලියන කාර්යයෙන් මන්ද පෝෂණය හැදිල මටත්. ඒ තරමට පස්සට ගිහින් වගෙ මගෙ ලියන හැකියාව. ලියන්නෙත් නැතුව, බ්ලොග් කියවන්නෙත් නැතුව හාමත් වෙලා හොඳටෝම. ඉඳහිට වතුර පොදක් ලැබුණෙ ටැග් කර එවන කවි වලින්.
  උතුරු සුඩානයෙ සති දෙකක් ගත කරන කොට වෙන මිෂනයන්ගෙ වගෙම පුරුදු පුහුණු සාමාන්‍ය බව
ක් දැනුණා මිසක වෙනසක් දැනුණෙ නැහැ. කිසි දෙයකින් අඩුවක් තිබුනෙ නැහැ, වියදම නම් වෙන රට වලට වඩා අධික වුණත්.
    මගෙ කල්‍යාණ මිතුරියක් වන දර්ශනා එහෙට ගිහින් වසර පහක් පිරෙන කොට තම 
මට එහෙට යන්න අවස්ථාව ලැබුණෙ. සුඩානයෙ අගනුවර කාර්ටුම් නුවර ඇය සිටි නිසා නවාතැන් ප්‍රශ්නයක් මට මතු වුණෙ නැහැ.ඇය නොහිටියානම් මට වෙන්නෙ අපේ කණ්ඩායමේ අනෙක් කාන්තා පක්ෂය එක්ක නේවාසිකාගාරයෙ නත වෙන්නයි. කොහොමින් හරි අපි දෙන්නා කාලෙකට පස්සෙ මුණ ගැහුණ නිසා දෙන්නත් එක්ක එක එක කෑම ජාති අලුත් ආකාරයට හදමින්, චිත්‍රපටි බලමින්, අතීත කතා එනම් පුරාණෝක්ති ඔස්සේ සැරිසරමින් කාලය ගත කරද්දී ඒ දවස් දහය පියඹා ගියෙ හරිම වේගයකින්.
   ඊට පස්සෙ අපිට යන්න තිබුනෙ දකුණු සුඩානයේ අගනුවර වන ජුබා වලට. එහෙ තව දවස් ද
යක පුහුණුවක්....ආයතනයේ ගුවන් යානයෙන් ජුබා වලට ගොඩ බැස්සම මට දැනුණෙ දෙව්ලොවින් නිරයට ආව වගෙ. උතුරෙ අසිරියත්, දකුණෙ නොදියුණු කමත් අදගන්න බැරි තරම්. එකම රටක මේ තරම් වෙනසක්?
   දකුණෙ සමහර ප්‍රදේශ වල තවමත් එඬේර යුගය කිව්වොත් නිවැරදියි. ඒ කතා පස්සෙ කියන්නම්කො. මුලින්ම මට කියන්න හිතුණෙ ජුබා වල ආරක්ෂක මිලිටරි පුහුණු වීම් වලදි ලබපු අත්දැකීමක්, මම විතරක් නෙවෙයි....මගෙත් එක්ක වෙන රටවලින් පැමිණි අය සමගයි, මේ අපූරු අත්
දැකීම ලබා ගන්න හැකි වුණෙ.
මේ රටේ ජමතාවට ජනමතවිචාරනය පිළිබඳව ප්‍රජා අධ්‍යාපනය ලබා දීම වගෙම මැතිවරණ කටයුතු සඳහා චන්ද පොලවල් වල වැඩ කරන දේශීය නිලධාරීන් පුහුණු කිරීමේ කාර්ය තම
යි, අපට පැවරී තිබුණෙ.

            අපේ කණ්ඩායමේ දහ අට දෙනෙක් හිටිය, ලෝකෙ විවිධ රට වලින්. වැඩියෙන්ම හිටියෙ උගන්ඩාවෙ අය. අසල් වැසි රට නිසාත් ඔවුන්ට බාශාව කත කරන්න පිළිවන් වීමත් එයට හේතු සාධක වෙන්න ඇති කියල මට හිතුණා.

                  විවිධාකාර පුහුණුවීම් අතරෙදි අපට වෙඩි නොවදින කබායක් සහ හෙල්මට් එකකුත් දුන්න; වාහනයේ යන අතර විශේෂයෙන් ඇඟ ලාගෙන යා යුතුමයි කියල. ඒ නිල් පාට වෙඩි නොවදින කබාය විතරක් කිලෝ 22 ක් බරයි.

          අර මිලිට පුහුණුවට එන දවසෙ ඒ කබාය ඇඳගෙන හිස් වැස්ම දාගෙන පැමිණිය යුතු බවත් කිව්
. උදේ තිබුණෙ න්‍යායික පංති. හවස තමයි, ප්‍රායෝගික පුහුණු .
     ප්‍රායෝගික පුහුණුවෙදි අර කිලෝ විස්සෙ වෙඩි නොවඩින කබාය ඇඳගෙන ඉන්නෙ කොහොමද කියලා මම කලින් දවසෙ රෑ බොහෝ වෙලාවක් කල්පනා කළා. මම 'සම්‍යක් ප්‍රයෝග' පාවිච්චි කරන්න ගජ හපනෙක්. ඉතින් මෙ උගුලෙන් ගැලවෙන 'සම්‍යක් ප්‍රයෝගය' ඔන්න මගෙ ඔලුවට ආව. ඔය කබාය ඇතුලෙ පපුව, බඩවැල් සහ පිට ආවරණය වෙන විදිහට අඟල් තුන් කලක් විතර ඝණකමින් යුතු වර්ග අඩියක විතර කිලො විස්සක් බර පිඟන් ගඩොල් දෙකක් වගෙ කෑලි දෙකක් තියෙනව. මම කාටත් නොපෙනෙන්න
ගල් තහඩු දෙක ඉවත් කළා. පුහුණුවක් නිසා ඇත්තටම වෙඩි තැබීම් සිද්වෙන්නෙ නැහැ නෙ. ඒක මම කළෙ පන්ති කාමරය ඇතුලෙදිමයි. කෑම විවේකයට අනෙක් අය එළියට යන කල් ඉඳලයි එහෙම කළෙ. ඔන්න හැමෝම සූදානම් වෙනව කෑමෙන් පස්සෙ ඇවිත්. බංගලා දේශයෙ ඉහළ තනතුරක සිටින හමුදා නිලධාරියෙකුත් කෙන්යාවෙ ඉහළ හමුදා නිලධාරිනියකුත් තමයි ප්‍රධාන පුහුණු කරුවන්. කාර්ටුම් නුවරදි සමහර අයට මේ පුහුණුව ලැබුණාත් කාල වේලාව ඳ කම නිසා අපිට එහෙදි එම පුහුණුව ලැබුණෙ නැහ. ඒත් මම දැක්ක එම පුහුණුවට ගිය අය මොනතරම් දුෂ්කරතාවයන්ට මුහුණ දුන්නද කියන එක. " දිස් ඉස් රියලි ටෆ්" කියලයි ඔවුන් කිව්වෙ. මේ පුහුණුවෙන් මිදෙන්න මොනතරම් උප්පර වැට්ටි දැම්මත් හරි ගියෙ නැහැ.
   ඇෆ්ගනිස්තානයෙ වැඩ කරන කාලෙ නැවතිල හිටිය ගෙස්ට් හවුස් එකෙ තරප්පු පේලියෙන් වැටිල වම් අත කැඩිල වෙච්ච ඇබැද්දිය නිසා මේ පුහුණුවෙන් තවත් අලකල්ංචියක පැටලේවිද කියලත් හිතුණා. කැඩිච්ච අත ගැන කල් ඇතුව පුහුණු කරුවන්ට කියල තියන එක හොඳයි කියල මම දහවල් ආහාරයෙන් පස්සෙ පංතිය පටන් ගන්න පෙර ඒ බව දැනුම් දුන්නා. මේ දෙන්නට සහය වෙන්න තවත් පුහුණුකරු
වෙක් ආවා. ඔහු උගන්ඩාවෙ ත්‍රස්තවාදී කණ්ඩායමේ නයකයෙක්ව හිටි කෙනෙක්. මගෙ අම්මේ..එයව දැක්කම ඇඟේ ලේ වතුර වෙන තරමට මරුමූස් පාටයි. කට කැපිල, ඇද වෙලා, එක කම්මුලකින් කෑල්ලක් ඇත්තෙම නැහැ. නළලෙත් ලොකු කැපුම පහරක් වගෙ. බෝම්බයකට අහුවෙච්ච කතාවක් තමයි ඔහු කිව්වෙ.
    ඔහු තමයි අපේ ප්‍රායෝගික පුහුණුව විස්තර කළේ. අපේ සංවිධානයෙන් බෙහෙත් ද්‍රව්‍ය අරගෙන ගම් දෙකක් එහායින් තියෙන වසංගතයක් පැතිරී යන ගමකට යාමයි, අපේ ඉලක්කය. ගම් දෙක පහු කරද්දී එ ගම්වල ඉන්න ගෝත්‍රික ජන කොටස් අපේ වාහන දෙක නවත්වල අපිට අවහිර, කරදර කළ හැකි බවත්, ඉන් මිදී අරමුණ සපල කරගන්නේ කෙසේද කියලත්, ජීවිතය රැකගන්නෙ කොහොමද කියන එකත් තමයි අපි ඔප්පු කර පෙන්විය යුත්තෙ.
        පිරිමි තුන් දෙනෙක් සහ කාන්තවක් එක වාහනෙකට වැටෙන පරිදි කණ්ඩායම් දෙක බෙදුවයි කියමුකො. කලින් කණ්ඩායම පිටත් වුණා.
පැය  අපේ වාරය. මගෙ නම් ඇත්තටම හ
ර් ස්ඵන්දනය වැ වුණා. ඔය අතරෙ මට හීන් සතුටකුත් දනුණා, ලංකාවෙ මම විතරයි, අර කිලො විස්සෙ බර නැතුව කබාය විතරක් ඇඳගෙන සැහල්ලුවෙන් හිටියෙ. ගුරුන්ටත් හොය ගන්න බැරි වුණා. කට්ටිය යන්න ඉස්සර කබා, තොප්පි දමා ගෙන පින්තූර එහෙමත් ගත්ත, මමත් ඇතුළුව. මොකද ප්‍රායෝගික වැඩසටහනට කමරා අර ගෙන යන්න අවසර නැති නිසා.
  ඔන්න අපේ වාරය. ප්‍රථමාධාර පෙට්ටි, ව
තුර, කෑම ආදී මෙකී නොකී සියලු දේවල් පරීක්ෂා කරල මූලස්ථානයට දැනුම් දීම කෙරුණා. ඩිග්...ඩිග්...ඩිග්..මගෙ පපුව. අනෙක් අයටත් එහෙමඩ කිඅයල පපුවට කණ තියල බලන්නයැ? මුහුණු වලින් එක්සයිට්මන්ට් එක පෙනුණා.මම ඉන්න රථයෙ ඇමෙරිකාවෙ කෙනෙකුයි, උගන්ඩාවෙ කෙනෙකුයි, රුමේනියාවෙ කෙනෙකුයි, මමයි. මම ඉකමනට පිටි පස්සට පැන ගත්තෙ, පිටිපස්සෙ දොරක් නැති නිස එක පාරටම එලියට ඇදලා ගන්න බැහැ නේද කියල හිතුන නිසා. අපි එකිනෙක මුහුනෙන් මුහුණ බලමින් ගමන පිටත් වුණ. අපට පාවිච්චි කරන්න කිව්වෙ වී.එච්.එෆ්. රේඩියෝවෙ 4 වැනි චැනලය. අපිට කලින් ගිය කණ්ඩායමට පාවිච්චි කරන්න කිව්වෙ 5 වැනි චැනලය. මම මගෙ අතේ තිබුණු රේඩියොවෙ චැනලය 5ට මාරු කළේ අපිට කලින් ගිය කට්ටියරට මොකද්ද වෙන්නෙ කියල දැනගන්න. "ඇම්බුෂ්", "කිඩ්නැපිං" යන වචන ඇහෙද්දි මම අනෙක් අයට කිව්ව, " මේ වගෙ දේවලට සූදානම් වෙමු" කියලා. පුහුණු කරුවන් දෙන්න අපට කිව්ව, එතැනදි ඔවුන් සතුරු කණ්ඩායම් විදිහටයි රඟ පාන්නෙ කියලා. අහිතක් හිතන්නත් එප කියලා.
     ඔන්න අපි ගමනෙ පැය කාලක් විතර යන කොට දුරින් පෙනෙනව, මීටර් 3ක් විතර දිග රිටි තියාගෙන පස් හය දෙනෙක් පාර හරස් කර ගෙන ඉන්නවා. ඔවුන් සේරම මහම මහ මරු මූස් පටටමයි පෙනුණෙ. අපි මූලස්ථනයට දන්ය්ම දුන්නා. ග්‍රවුන්ඩ් සිටුවෂන් එකට අනුව වැඩ කරන්න කියල උපදෙස් ලැබුණා. ඔවුන් කෑගහනවා. ඉංග්‍රීසියෙනුයි, ගොත්‍රික හාෂා වලිනුයි.
රිය පැදවූ අපෙ මිතුරන් දෙන්නා අත් ඔසවගෙන පැත්තකට අර ගෙන ගියා. ඊට පස්සෙ අපි.
 " බහිනව කාරෙකෙන් එලියට"
අපි අත් උස්සගෙන බැස්සා. "යමල්ලා පේලියට" මුංගෙ මූණු වල හිනා කලඳක් නැහැ. අපේ අනික් කණ්ඩායමෙ උගන්ඩාවෙ නගිට හිනාව පිපිරෙන්න යන්වා. එතකොටම අර සතුරු කණ්ඩායමේ කාන්තව ඇගේ ඇඟට කඩා පැන්නා. " මොකද විරිත්තන්නෙ. සෙල්ලමක් කියල හිතුවද? උඹලට අද යන්න දෙන්නෙ නැහැ. මල කඳන් ටික තමයි වාහනේ දමල යවන්නෙ, මහ ඇත්තො ලඟට"
  අත් උස්සගෙන ඉන්න අපිව එහාට මෙහාට අවිද්දවල පස්සෙ වැලි ගොඩේ දණ ගස්සුවා. වෙනදට අඳින කුර්තා කමීසය වෙනුවට ටී ෂර්ට් එකක් 
ගොරෝසු ඩෙනිමක් ඇඳල සූදානමෙන් ගිය එක හොඳට හිටියා. උෂ්නත්වය සෙල්සියෂ් 44 විතර. අර ගිනියම් අව්වෙ අත් උස්සගෙන දන ගහගෙන තව කොච්චර වෙල ඉන්නද? මගෙ කැඩිච්ච ව්ම් අත පුපුරු ගහමින් වේදනාව උහුලන්න බැරි තරමට වැඩි වෙනවා. ඇස් අග්ගිහට එක් වෙච්ච කඳුළු තවත් එහෙම ඉන්න බැරුව කම්මුල් වලට පනිනවා. කටහා කරන්න කියල දාපු කෙනා නෙගොෂියේට් කරන්නැතුව ගල් ගිලල වගෙ බලා ඉන්නව. ඔනි බතලවත්තකින් යන්න කියල මම කතා කළා, අර බවලතාට. 

       " ඔයත් අම්ම කෙනෙක්, මමත් අම්ම කෙනෙක්. ඇයි අපිට වද දෙන්නෙ? අපි අර වසංගතය පැතිරී යන ගමට බෙහෙත් අර ගෙන යන ගමන්. අපිට කරුණාකරල යන්න දෙන්න." 
       ඇය මගෙ ඇස්වල කඳුළු දැක්කෙ එත කොට. ඇයට මම මගෙ අත් පෙන්නල ඉඟි කළා, එය කැක්කුම බවත් සැනෙකින්.
  "උඹ නැගිටපන් ගෑණියෙ,  අත් දෙක පහලට" ඇය මට අණ කළා. 

" අනික් අය හෙල්ලෙන්නෙ නැහැ. හිටපල්ල ඔහොමම. හෙල්ලුනොත් උඹලගෙ නායකයව මරනව, දෙකක් නහැ."

            මට දැනුණ සැහල්ලුව වචනවලින් කියන්න බැරි තරම්. මම ඇයට ස්තූතිය පළ කළා,  බ
යාදු ආකාරයට.අයෙත් මම කරුණු පැහැදිලි කරන්න පටන් ගත්ත. අනික් කණ්ඩායමේ හිටි ඉන්දියන් සහෝදරයා කියනවා කතා කරන්න එපා  කියලා. ඒ තරමට ඔහු බය වෙලා. මම දිගටම කතා කලා. 
                  " ඔය ගොල්ලන්ගෙ ගමට කෑම සහ ආධාර අර ගෙන ලොකු වාහන දෙකක් මග එනව අපි දැක්කා. ඒ වාහන ඉක්මනටම ඒවි. අපිට කරුණාකරල යන්න අරින්න" කියල. 
ඔය උඹලගෙ බයිල අහල අපිට හොඳට පුරුදුයි. මගෙ දරුව පෙරේද මැරුණා, මැලේරියාවෙන්. මොනවද උඹල කලේ? උඹලට පුල්ලුවන්ද මගෙ දරුවව මට ගෙනත් දෙන්ඩ? ඔය බෙහෙත් අපිට දීපල්ල."
" ඔහේගෙ දරුව ගැන අපිට කණගාටුයි, එ වගෙම තවත් දරුවො සිය ගනනක් මැරෙනවට අම්ම කෙනෙක් හැටියට ඔයා කැමතිඩ? ඒ දරුවන්ව අපිට බේරගන්න පුලුවන් මේ බෙහෙත් අර ගෙන ගියොත්. ඒ හමෝම මේ රටේ දරුවො..මේ රටේ අනාගතය. කරුණාකරල ප්‍රශ්නෙ තේරුම් ගන්න උත්සාහ ගන්න"
මගෙ වචන වැඩ කළා.
" මේ අම්මගෙ කීමට ගරු කරල උඹලට අපි යන්න දෙනව. දුවපියව් වාහනේට!"
වැස්සක් වැහැල පෑව්ව වගෙ. ඔන්න ඉතින් කරදරය ගැන මූලස්ථානයට දැනුම් දීල අයෙත් යන්න පටන් ගත්තා.
ලැබුණු අත් දැකීම ගැන කතා කරමින් හිනාවෙමින් විනාඩි දහ්යක් වත් යන්න ලැබුණෙ නැහ. ඔන්න අවි ආයුධ ගත්තු, කලු වෙස් මුහුණු දමාගත්තු ත්‍රස්ත්වාදී කණ්ඩායමක් ඉදිරියෙන්. මුන් ටික අරුන්ට වඩා ගොඩක් දරුණු පාටයි. මම හිතුවා අපෙ පුහුණු කරුවන් දෙන්නා එතැන ඇති කියල මගෙ ගැලවිල්ලට. ඒ දෙන්න පෙනෙන්න නැහැ. අර මම මුලින් සඳහන් කළ, උගන්ඩාවෙ ත්‍රස්ත්වාදී නායකයා නම් එතන හිටියා.
" බැහැපල්ල වාහනවලින්" අහස ගුගුරනව වගෙ.
වාහනවලින් පැන ගත්ත අපි. අනික් කන්ඩායමෙ නන්ගිව කැලේට ඇඩ්ගගෙන ගිය, කලු රෙදි කඩකින් ඇස් බැඳල. හැමෝගෙම ඇස් කලු රෙදි වලින් බැඳ දමනව. අර නායකය මගෙ ලන්ගට එනව. " මගෙ මේ අතේ අමාරුවක් තියෙනව. මම ඒ බව ලොක්කට කිව්ව. මාව නම් බිමට තල්ලු කරන්න එප" මම ඔහුට කිව්ව.
" මොකක් කිව්වෙ. උඹව අපි අරන් යනව. නැගපන් අර වාහනේට. උඹව තමයි අපි පැහැරගෙන යන්නෙ ප්‍රාන ඇපයට" ඔහු මාව තල්ලු කර ගෙන ගිහින් වාහනේකට දමල දොර වහුවා. හැබැයි මගෙ ඇස් දෙක ආවරනය කළේ නැහැ. මෙන්නෙ බොලේ ඒ වාහනේ ඇතුලෙ කලින් අපිට තරවටු කල, නායිකාව සහ නායකයා.
ඔවුන් මට බැගැපත් වෙනවා." අනේ, මඩම්, අපිට සමාවෙන්න. ඔයාට සැර කරද්දි අපිට දුක හිතුණ. මම ඔයගෙ ඇස් වල කඳුළු දැක්කම තම්යි නැගිටින්න කිව්වෙ."
" ආ..ඒකට කමක් නැහැ.ඔය දෙන්නම ලස්සනට රඟ පෑවා. අපිට
දැනුණෙ ඇත්තටම වගෙ. සුබ පැතුම්!"
" අපි සුඩාන් පොලිසියෙ වැඩ කරන්නෙ. මැඩම්ල අපේ රටට ඩ කරන්න ආපු එකට ස්තුතියි. මැඩම් ඉන්දියාවෙන්ද"
"නැහැ, මම ලංකාවෙ...." ඔය විදිහට ආගිය කතා ඊට පස්සෙ එහාට මෙහාට මාරුවෙද්දී මම ඉදිරි කණ්ණාඩියෙන් බලා හිටියා මොනවද වෙන්නෙ කියලා. හැමෝවම  බිම පෙරලලා පරීක්ෂා කරනවා. මුදල් පසුම්බි, රත්තරන් බඩු ගලවගන්නව. හැමොගෙම ඇස් බැඳලා. සර්පයො ඉන්නව කියල කියපු කැලෑව නේද මේ? මාව වාහනෙට දැම්ම එක හොඳට ගියා. අර විදිහට බිමට තල්ලු කළා නම් මගෙ අනික් අතත් කැඩෙන්න තිබුණා. පුහුණු ලොක්ක ත්‍රස්තවාදී ලොක්කට කියන්න ඇති කියල මට හිතුනෙ එතකොටයි.
              ඒ පුහුණුව ඉවරවෙල, හැමොම අතට අත දීල ආචාර සමාචර කර ගෙන ඉවත් වෙන කොටම ප්‍රධාන පුහුණු කරුවන් දෙන්න පැමිණියා, අපේ කාමරේම ඉන්න ඩයනාවත් එක්කර ගෙන. කාමරේ යතුර මගෙ ලඟ තිබුණු නිසා කියල මම හිතුවා.
කාරණේ එක තමයි. ඒත් ඩයනට වෙනස් අත් කීමක්. ඇයව මුනින් පෙරලලලා ඇස් බැඳල, අත් පිටුපස්සට බැඬ්ල ඉන්න වෙලාවෙ, ඇගේ දිග සාය අස්සෙන් සර්පයෙක් රින්ගල බෙල්ල ලඟින් මතුවෙල. ත්‍රස්තවාදියෙකුට රඟපු සුඩාන් පොලිස් නිලධාරිය සර්පයව දැකල බෙල්ලෙන් අල්ලල ඈතට වීසි කරල. ඩයනගෙ ඇස් බැඳල තිබුණු නිසා ඇය මේ මොකුත්ම දන්නෙ නැහැ. දැකපු අය පුහුණු කරුවන්ට කියපු නිසා ඔවුන් ඇයව වහාම රෝහලට කැඳවාගෙන ගිහින්.ඇය අහල තියෙනව මක් නිසාද ඇයව රෝහලට ගෙනියන්නෙ කියලා. නියමිත එන්නත් ලබාගන්න  මා සමග ගිය බවත් ඇය කියා තිබෙනවා. දොස්තර ලඟට යනකල්ම ඔවුන් ඇයට කිසිවක් කියල නැහැ. ගියහම තමා දොස්තරට කියල තියෙන්නෙ සර්ප දෂ්ට කිරීම් තියෙනවද කියල පරීක්ෂා කරල බලන්න කියලා. එත කොට ඩයනට තරු පෙනිලා. ඇගෙ වාසනාවට එහෙම මොකුත්  හොයා ගන්න බරි වුණා.
   එහෙත් පුහුණුව අවසානෙ ඇගයීමෙදි මම ලිව්ව, මෙබඳු පුහුණුවීම් වලදි ඩයනට වූ සිදුවීම වගෙ දෙයකින් ඇත්තටම සර්පයන් දෂ්ට කිරීමකට ගොදුරු විය හැකි බව. එයට් අපේ පුහුණු කරු කිව්වෙ මොකද දන්නවද?
        " එකනෙ අපි කිව්වෙ හැමෝටම සුදුසු ඇඳුම් ඇඳගෙන එන්න කියල. ජීන්ස් ඇඳගෙන ආවනම් සර්පයන්ට රින්ගන්න බැහැ නෙ."

කවුද හරි? පුහුණු කරු ද? මම ද? 



11 ක් අදහස් දක්වලා.